Kirkjuritið - 01.09.1975, Blaðsíða 38

ari“? Nei, fór hann ekki heldur leiðar
sinnar fullur þakklætis fyrir óendan-
lega gæsku Guðs og fékk það ekki af
sér að baka föðurnum sorg með því
að syndga framar?
Kannski hann hafi næstum tekið
undir með faríseanum svo sem ári síð-
ar: ,,Drottinn, sjá, ég hefi látið af hór-
dómi og fjárdrætti. Ég vildi ekki særa
föðurhjarta þitt. Ég þakka þér, að íyrir-
gefning þín og náð hefur gefið mér
tækifæri á ný, veitt mér hugrekki og
dug, fyllt mig nýrri von. Ég þakka
handleiðslu þína“. Vonandi verður
bæn hans þessi að ári liðnu. En tök-
um við eftir þeim lítt sjáanlega mis-
mun, sem er á þessari bæn og bæn
faríseans? Hann er nógur til þess, að
á honum veltur allt, eilíf örlög, eilíft
líf. Að horfa í drembilæti á náungann
eyðileggur allt. Þá breytist miskunn
Guðs í rotnun, sem leggur af ýldu-
lyktina langar leiðir.
Ef til vill spyrja nú einhverjir eins
og lærisveinarnir forðum: „Hver getur
þá orðið hólpinn"? Hver getur orðið
hólpinn, ef náðin sjálf getur orðið að
engu í höndum okkar? Hver lítur ekki
aftur og aftur í hroka og drambi á
náunga sinn? Einasta svarið er það,
sem Jesús sjálfur gaf: „Fyrir mönnum
er þetta ómögulegt, en fyrir Guði eru
allir hlutir mögulegir“.
Bara, að við gætum hætt öllu okkar
sjálfumglaða brambolti, eins og toN'
heimtumaðurinn. Þá fengi Guð að kom-
ast að. Hann myndi þá byrja með okk-
ur upp á nýtt. Bara, að við gætum
hætt að pota eigin tota og vera alltaf
að sýnast fyrir Guði. Þá fengi hann
loks að vera faðir okkar í alvöru. 0Q
þá yrðum við að nýjum, frjálsum mönn-
um.
Sr. Gunnar Björnsson þýddr
196