Kirkjuritið - 01.09.1975, Síða 75

við starf. Starfið er samofið lífinu
sjálfu. Bölvunin i Genesis 3 er ekki
bölvun, sem beinisf að starfinu sem
slíku. Að skilningi áheyrandans er
rœktun og umönnun akursins það
starf( sem allt annað starf hefir mið
sitt af. Ég hygg, að jafnvel í tœkni-
beimi okkar, þá hafi ekkert breytzt
1 þessu efni í höfuðatriðum. Akrarnir
bafa þúsundfaldast, en allt starf
mannsins hlýtur að skoðast í þessum
tveim myndum starfsins: að rœkta og
cmnast. Merking starfsins er reist á
þessu. Á hinn bóginn fœr tilgangur
lífsins, sem manninum er gefinn, ekki
fyllingu sína i starfinu. Guð fœr mann-
inum það, sem meira er en rœktun
°kurs á jörðinni til fullnœgju lífsins.
betfa meira, er tengist lífi mannsins,
fœr þar sess sinn með eftirtektarverð-
um hœtti, þ. e. fyrir bann. Starfið og
hlgangur þess eru bundin skilningi og
skynjun mannsins. Jörðin þarfnast
umönnunar, og maðurinn verður að
s|a fyrir þörfum sínum. Bannið er
hins vegar handan skilnings mannsins
°9 afleiðingar þess handan skynjun-
ar hans. Skilningur og skynjun eru þó
e|nmitt fengin manninum með bann-
'nu- Bannið veldur spennu í lífi hans,
sem beinir því upp yfir hversdagsleik-
ann, sem hann fœr við ráðið með eig-
ln ácetlun og afli, upp þangað, sem
bann sér ! svip þann, sem setti honum
bannið. Bannið hefir ekki það hlut-
vsrk að takmarka manninn, ! þeirri
^erkingu, að það taki frá honum eða
SV|Pti hann einhverju. Hann hefir
n°9a fœðu af trjám garðsins. Það er
vlsu satt, að bannið setur honum
171 orb, en með þessum mörkum fœr
honum það til umráða sem
tengir hann hinu eilífa.- hlýðnina. Með
boðinu tekur Guð manninn sér að
félaga af fullri alvöru. Sérhverf sann-
arlegt boð er sett fram af kœrleiks-
hvöfum. Móðir bannar barni s!nu eitt-
hvað, vegna þess að hún vill forða
þv! frá hœttu, sem barnið viðurkennir
ekki sem hœttu, vegna takmarkaðrar
reynslu. í boðinu er fólginn kœrleikur
þess, sem setur það fram. Með boði
slnu gefur Guð manninum tcekifceri
til að minnast hans, halda sig að hon-
um ávallt og einkum, þegar hann er
ófœr um að skynja merkingu boðsins.
Við verðum þá að bœta þv! við, að
við megum ekki leggja ofuráherzlu
á mismun boðs (Gebot) og banns
(Verbot). Bönn eru meira en boð, en
sé vel að gáð, þá er sérhvert boð
einnig bann, þar eð það setur tak-
mörk ! þessa áttina eða hina. Þv! er
það, að allar ályktanir, sem við drög-
um af bönnum ! Genesis 1 og 2 eiga
einnig við um boðin.
Með boði þv!, sem sett er fram í
þessum kapitulum hefjastátök,drama,
hinnar mannlegu sögu. Maðurinn
gengur gegn banni Guðs. Hann sam-
þýðist þv! ekki, sem Guð hefir fengið
honum til umsjár. En áður en þessi
átök geti hafizt, verður sköpun kon-
unnar karlmanninum til handa að
gerast (vers 18—25), þar eð félagi
Guðs ! mannlegri sögu er ekki stakur
einstaklingur, heldur samfélag. Hér
er það, sem sagan verður sérlega
mannleg. Mitt ! sköpunarstarfinu
ályktar Guð, að ekki sé allt með felldu
um manninn. Eitthvað skortir. Þess
vegna gerir hann tilraun, sem ekki
nœr þó algjörlega tilgangi sínum, til
þess að koma þv! til leiðar, sem á
233