Kirkjuritið - 01.09.1975, Qupperneq 56

Svo vildi þó til, að einmitt þetta
vor, 1928, hafði verið tekið til umræðu
á Prestastefnu íslands málefnið Barna-
vernd og barnaheimili, og rætt um
nauðsyn þess að líkna þeim börnum,
sem bágt áttu af ýmsum ástæðum,
vekja til umhugsunar um þessi mál og
styðja og styrkja þá, er að þeim vildu
vinna. Kaus Synódan nefnd til þess
að vinna að þessum málum, Barna-
heimilisnefnd Þjóðkirkjunnar.
Þessari synódunefnd sendi Sesselja
Sigmundsdóttir beiðni um smávægi-
lega fyrirgreiðslu. Hófust þá kynni og
samstarf, sem greiddi henni veg til
hins merka ævistarfs.
Formaður Barnaheimilisnefndar var
séra Guðmundur Einarsson, prestur
að Mosfelli í Grímsnesi. Fyrir hans til-
mæli féllust hjónin Guðjón Jónsson
og Margrét HafIiðadóttir í Hverakoti,
Grímsnesi, á að veita þessari miklu
mannúðarhugsjón brautargengi með
því að standa upp af jörð sinni og láta
hana fala handa fyrirhuguðu barna-
heimili. Vorið 1930 voru jarðarkaupin
gerð og fyrsta íbúðarhúsið byggt á því
ári.
Hverakot breyttist í Sólheima. Og
Sólheimar er réttnefni, því að þar er
mikið sólskin. Ekki aðeins vegna þess
að byggingar heimilisins standa í sól-
ríku skjóli, miklu fremur vegna þeirra
glöðu geisla, sem stafar frá ásjónum
vina minna þar, vistmannanna, sem
teljast til vangefinna manna samkvæmt
mælikvarða vísindanna og miðað við
námsgetu þeirra til munns og handa.
Engum, sem kemur til Sólheima
um þessar mundir, getur dulist, að þar
hafa töluverðar framkvæmdir átt sér
stað þau 45 ár, sem heimilið hefur
starfað: húsbyggingar, hitaveita, tún-
rækt, ilrækt, sundlaug o. s. frv. En
ég efast um, að margir geti gert sér
grein fyrir því nú, hve mikil afrek
þessar framkvæmdir eru, hve mikill
persónulegur sigur forstöðukonunnar
sérhver framkvæmd hefur verið. Þótt
margir hafi lagt þar til ágætt lið, þá
hefur allt, sem þar hefur gerst, byggst
á sterkum persónuleika hennar og
sigrandi vilja.
í raun og veru var lengi vel enginn
fjárhagslegur grundvöllur fyrir upp-
byggingu og rekstri þessarar stofnun-
ar. Þegar barn var tekið til vistar, var
aldrei að því spurt, hvort meðlags-
greiðsla væri tryggð, og oft brást hún
með öllu vegna fátæktar aðstandenda.
— Það var spurt um þörf, — og fyrir
neyð smælingjans stóðu Sólheimar
opnir, hvað sem fjármálum leið. —
Það var þess vegna, sem Sesselja rak
á tímabili tvö barnaheimili á Sólheim-
um, sitt í hvoru húsi, annað fyrir van-
gefin börn, hitt fyrir heilbrigð börn
heimilislaus. Hún gat ekki neitað þeim
börnum um skjól, sem ekkert athvarf
áttu.
Víst er, að enginn, sem ekki man
kjör almennings á fjórða tug aldarinn-
ar, getur gert sér grein fyrir hvílík*
afrek þessi kona hefur unnið að sigi'"
ast á öllum þeim örðugleikum, sem
við var að stríða, bæði fjárhagsleg-
um og öðrum, sem áttu rætur að rekja
til hvors tveggja: skorts á skilningi a
vandamálum verkefnisins og skorts a
samúð með hinni merku viðleitni.
Þá má það ekki gleymast, að sér-
hvert barn, sem þangað kom, færð'
með sér ný vandamál. Sérhvert barn
þurfti vandasama meðferð, mikla sam-
214