Jólasveinn - 24.12.1917, Qupperneq 6

6
JOLASVEINN.
Nú var hann kominn út á götuna. Honum létti í
höfði og hjarta við að anda að sér útiloftinu. Snjór-
inn breiddi blæju sína fram undan honum. Alt var
kyrt, nema einstöku fótgöngumaður, sem hraðaði sér
fram hjá honum. Hvergi var vagn að sjá. —
Hann bretti upp frakkakraganum. Fínu skórnir
hans urðu fljótt gegnvotir í snjónum og honum
kólnaði meira og meira.
Skyldi þá líf mitt alt af verða þannig? Þessi hugs-
un fanst honum óbærileg. Tilveran var ekkert annað
en byrði. Hann fann til þreytu og óánægju af nýju.
Alt' í einu rak hann fótinn i stein. — —
Nei, það var ekki steinn, heldur eitthvað lifandi. —
Nú hreyfði það sig. — Það er liklegast hundur.
Hann laut niður til að aðgæta það betur. —
Hvað er þetta? Einhver lifandi mannleg vera ligg-
ur þarna í snjónum! Það er sjálfsagt einhver flæk-
ingurinn eða bellarinn, sem hefir orðið þarna úti.
Hin meðfædda hjartagæzka Allans vaknaði strax.
Með báðum höndum mokaði hann snjónum frá, og
sá hann þá, að það var hálfstirðnað sofandi barn,
sem lá í snjónum. Hann heyrði að það dró andann.
Hann lyfti barninu upp og tók það í faðm sér.
Ætti ég ekki að fara með það heim til rnin? hugs-
aði hann. Jú, það er ekki um annað að gera.
í hægri hendi liélt barnið á bréfmiða. Það er ef til
vill hægt að sjá af honum, hver á þessa litlu stúlku.
Svo hélt hann heimleiðis með byrði sína og eftir
fáar mínútur var hann korninn heim. Þjónninn hans,
sem líka hafði verið að gleðja sig um kvöldið, svaf
svo fast, að það var ómögulegt að vekja hann.
Það logaði á lampanum í svefnherbergi Allans, á
gólfinu voru mjúkar ábreiður, svo að skóhljóð heyrð-