Fríkirkjan - 01.01.1899, Blaðsíða 11

7
sumt að vísu „gull, silfur og dýrmætir steinar", en margfalt
meira án efa af „tré, heyi og hálmi“ (1. Kor. 3, 12.). Þetta
er eðlileg afleiðing af mannlegum breyskleika, var án efa svo
að nokkru leyti þegar á postulatímanum, hefur ávallt verið
svo, er svo enn í dag og verður sjálfsagt þann stutta tíma,
sem eptir er, þangað til „dagurinn mun gjöra það augljóst, því
hann mun opinberast í eldi og hann mun prófa, hvílíkt verk
hvers eins er“ (1. Kor. 3, 13).
En hitt er verra, að meira og minna hefur verið vikið
frá hinum eina grundvelli; og sé það svo, að brenni verk ein-
hvers, það er hann hefir byggt ofan á hinn rétta grundvöll,
þá „bíður hann þar af skaða, en sjálfur mun hann komast
af, en þó líka sem úr eldi“ (1. Kor. 3. 15.), hvernig mun þá
fara fyrir þeim, sem leggja annan grundvöll?
Hér er auðvitað sérstaklega átt við kaþólsku kirkjuna,
sem leggur erfikenninguna til grundvallar jafnhliða guðs orði
og gjörir mannasetningum eins hátt undir liöfði eða hærra enn
guðs lögmáli.
tíagnvart þessari reglu kaþólskunnar er það meginregla
mótmælenda, að ritningin ein sé regla fyrir trú og líferni
kristinna manna. En því miður hefur þeirri meginreglu eigi
svo sem skyldi verið framfylgt; gamlar venjur eða manna-
setningar hafa í framkvæmdinni orðið eins ríkar eða ríkari
guðsorðinu. Skal hér að þessu sinni eigi farið nákvæmara
útí þetta atriði; til þess mun gefast nægilegt tækifæri síðar
meir.
* *
*
Dómur Jesú um mannasetningarnar er enn í dag hinn
sami sem þá er hann sagði: „Þoirra dýrkun er til einskis,
með því þeir kenna þá lærdóma, sem eru manna boðorð. . . .
Sérhver planta, sem minn himneski faðir ekki hefur gróður-
sett, mun upprætast." Mt. 15, 9. 13.
— Orð guðs er alveg eins lifandi og kröptugt, þegar það
er talað nú, og það var, þegar það var talað við sköpunina,
eða þegar frelsarinn talaði það.