Fríkirkjan - 01.01.1899, Blaðsíða 16

12
ar. í nafni safnaðarins þakkaði presturinn eigendum jarðar-
innar Bakkagerðis, er lagt höfðu til hentugt svæði fyrir graf-
reitinn, og brýndi fyrir söfnuðinum að leggja rækt við hann
og prýða hann sem bezt mætti verða.
Hann benti síðan á haustnáttúruna með hinum fölnaða
og fölnanda jarðargróðri, á hinn nýgjörða reit og fyrstu lik-
kistuna, sem í hann væri borin, sem allt væri til þess faliið
að vekja alvarlegar hugsanir hjá hverjum manni, minna á
orðin: „í dag mér, á morgun þér“ og vera samtaka guðs
orði í að vitna: „allt hold er sem gras og þess vegsemd sem
blómi grassins."
Ihi sneri liann talinu að hinni kristilegu trú og von og
dvaldi við hin dýrðlegu fyrirheiti guðs orðs, og óskaði að
endingu að eins og hin hnígandi haustsól sendi nú frá Heið-
um liimni geisia sína yflr samkomuna fyrstu á þessum nýja
reit, eins mætti náðarsól drottins lýsa yflr hinum síðustu æfl-
stundum hvers þess, er í hann yrði lagður.
Síðan las hann upp þessa staði úr ritningunni og tengdi
þá með nokkrum orðum hvern við annan: Sálm. 103, 15. 16.;
1. Pét. l, 24.25.; Jóh. 5,25.-29.; 1. Kor. 15, 42.—44.; 1.
Tess. 4, 13.—18.; og lýsti því að síðustu yflr að reitur þessi
væri helgaður og vigður grafreitur, fráskilinn allri annari notk-
un enn þeirri einni, að geyma líkami þá, er í hann ýrðu lagðir,
„uns hinn dýri dagur Ijómar,
drottins lúður þegar hijómar
hina miklu morgunstund".
Síðan var sungið versið: „Jurtagarður er herrans hér“ og.
framfór svo greptrunin eins og venja er til. En greptrun
framliðinna er hin eina kirkjulega athöfn, sem er alveg eins
hjá oss fríkirkjumönnum eins og f þjóðkirkjunni.
Yeðrið var hið yndislegasta haustveður sem hugsast get-
ur; dýrð og friður drottins yflr allri náttúrunni, og gjörði það
ekki minnst til að gjöra alla þessa athöfn hátíðlega og
ánægjulega.
— Nóttin þegir, og gröfin segir ekki neitt; systir þeirra,
sorgin, á að gjöra eins og þær. — Esaias Tegnér,