Fríkirkjan - 01.01.1899, Blaðsíða 20

16
vegna er hvert það kirkjufólag, sera ekki er byggt á honum
sem grundvelli eða helzt saman af einhverju öðru heldur enn
trúnni á hann sem frelsara sinn og drottin, um leið orðið
annað enn kristið safnaðarfélag, orðið veraldlegt kirkjufélag;
og það er einmitt þetta, sem á sér stað með þjóðkirkjuna eða
ríkiskirkjuna og aliar ríkiskirkjur; þær eru ekki kristin safnað-
arfólög, heldur blátt áfram veraldleg félög, ríkisstofnanir hvíl-
andi á grundvelli ríkisins sem slíkar, og það hvort sem meiri
eða minni „hjartakristindómur" á sér stað hjá einstakling-
unum.
Þetta er gagnstætt réttu eðii kirkjunnar, og getur ekki
annað en liaft skaðlegar afleiðingar fyrir hana. Það er einnig
gagnstætt heilbrigðri skynsemi, og liggur það í rauninni svo
í augum uppi, að það er undarlegt að nokkur kristinn
maður skuli geta verið annað en fríkirkjumaður í anda sínum,
og enn þá undarlegra að nokkur slíkur skuli finna sig knúðan
til að tala og rita „eindregið á móti fríkirkjunni“. Trúin var
sterk og máttug, áður enn kirkjan komst í samband við ríkis-
valdið, en eptir það tók henni að hnigna. Þetta ættu allir
að hugleiða.
Ailir, sem unna kristinni trú, eru sammála um að það sé
æskilegt, að trúin nái sem mestum þroska; en það eitt út af
fyrir sig eflir trúna meira en lítið, að vita sjálfan sig og safn-
aðarfélcg sitt standa án nokkurs stuðnings af ríkisvaldsins
hálfu; það snýr huganum svo miklu betur til hans, sem hefur
lofað að vera með sínum allt til enda. Traustið verður þá
allt á honum, sem skrifað er um í ritningunni: „Sjá, eg set
hornstein í Zíon, útvalinn og dýrmætan; sá, sem trúir á hann,
mun eigi til skannnar verða.“ 1. Pét. 2, 6. —
Mr
2 kr. —
U kemur út einu
myndum.
---- sinni á mánuði;
Kostar liér á landi 1
verður með

Útgefandi: Lárus Kalldórsson, Kollaleiru, Keiðarfirði.
Prentverk Jóns Ólafssonar, Reykjavík.