Fríkirkjan - 01.03.1899, Page 16

•17
Vatnið er lífsskilyrði allrar hinnar lifandi náttúru. Það
sem blóðið er fyrir likama voni, það er vatnið fyrir jörðina.
Gegnum öflugt „æða“-net, sem útdreift er um jörðina í stærri
og smærri greinum, berst varnið út í faðm stöðuvatnanna og
úthafsins. Þaðan hefur það sig upp, borið af hinum hlýju
sólargeislum og sveimar um hærri geima, dregst saman í
smáa dropa og fellur aptur til jarðar, endandi sitt eilífa hring-
skeið í bugðóttum smálækjum, suðandi straumi, hrynjandi
fossum og ólgandi báruflaumi.
J3að vefur með listalegustu gerð hin hvítu, gegnsæu sum-
arskýjatjöld, það dregur hið þunga líkkiæði þrumuskýjanna yflr
geisla-ásjónur hins heiðbláa himinhvolfs; það bregður marglit-
aðar blómfestar úr hinum dýrðlega regnboga; það kveður sinn
hljómfagra vöggusöng á sumarkvöldunum, en „nikurinn11 leikur
undir á hörpu sína; það rymur sinn gnauðandi óm i hinum
beljandi fossaföllum og kastar drifthvítu froðuflauminu yfir
þúsund ára gamlar, sköllóttar klappirnar. Það gefur náttúr-
unni lif og litblæ. — Svalaðu þér! Svalaðu þér á vatni!
Sólin hefur um nokkurn tíma beint hinum brennandi
geislum sínum niður á jörðina og þurkað upp jarðveginn. Tré
og blóm beygja i þögulli örvæntingu höfuð sín, og út úr auga
blómanna má lesa bænarhrópið: vatn! vatn! Þau þyrstir.
Lifsandi þein-a dofnar. Þau þrá vatn. En nú feliur dembi-
skúr. Hinn skrælnaði jarðvegur slokar í sig vatnið í ákefð
mikilli; rætur alls grasvaxtar teygja út hina gómþurru munna
sína og sjúga sér næringu úr hinum móðurlegu brjóstum
jarðarinnar. Nýi' lífskraptur streymir gegnum æðar þeirra, af
því þær hafa fengið að slökkva þorsta sinn í — vatni, þeim
di-ykk, sem guð hefur gefið allri hinni lifandi sköpun. Blóm-
ið hefur aptur upp höfuð sitt; það lyptir i gleði sinni tárvot-
um þakklætisaugum upp til alföðurins, sem „klæðir akursins
liljugrös.“ Trjáblöðin hvísla til skaparans „þökk sé þér“ fyrir
hinn hressandi drykk, er gefur þeim aptur hinn lífgræna blæ.
— Svalaðu þér á vatni!
Lækurinn liðar sig fram eptir enginu. Sefgrænt belti
auðkennir farveg lians. Hríslur og tré rétta út arma sína
móti liinu lífgefandi vatni. Dýr skógarins slökkva þorsta sinn
við rendur þess.