Kennarinn - 01.12.1900, Qupperneq 7

faðirinn pakkaði fyrir jólayleðina, fyrir lieimkomuna ánægjulogu og fyri
allsnaegtirnar á borðinu. Ðegar bæninni var lokið og fólkið leit upp var
litla barnið lioríið, en í staðiun var J>ar kominn engill í hvítum klæðum,
og dvrðlegt ljós fvlti alt húsið.
“Aldrei skal ykkur brauð skorta,” sagði engillinn, “og efni ykkar skulu
blessast vegna veglyndis hjartna ykkar og gæzku ykkar við móðurlausa
barnið. t>ið sjáið mig efiaust aldrei meir, en oft muh eg verða hér Ljá
ykkur, og aldrei skal mig vanta við jóla-tilhaldið ykkar.”
Börnin störðu undrandi, ljósið hvíirf, björtu kiæðin sáust ekki meir og
jóiia-engillinn var farinn. Kn ávalt or settur fyrir hann stóll við borðið á
jólunum og bezti maturinn látinu á diskinn hans. Aldrei framar skorti
Ólaf og fjölskyldu lians brauð eða nokkurn góðan lilut, ,en í velgengni
sinni gleyma |jau eklci fvrri neyð sinni og enginn íátækur né ófarsæll
ínaöur leitar nokkurn tíma árangurslaust tii beirra.
(Bftt).
I.KIÐBKJNINGAR FYRIR SUNNUJ)AGSSKÓLAKKNNARA.
Kftir sf'ra Húnólf Marteinsson.
Niðn ti.
4. A<) hahla. eftirteldinni. Kkki or alveg víst, að sá, sem lialdið fær
eftirtokt barnanna, sé góður kennari: því J)að getur vel veriö, að hann
lialdi henni ineð röngu móti; eu á liinn bóginn er J>að víst, að engin
kensla verður aö notum nema tekið sé eftir lienni.
Aðal-reglan er: Látið kensluna vera jvannig, að börnunum J>yki vænt um
hana. Segið J>oim ]>að, sem þau vilja lioyra eða mega til «6 heyra, hvort
setn ]>au vilja eða ekki. Synið þeim J>ær myndir, sem }>eim J>ykir gaman
að horfa á. Það er auðsætt, hve létt er að misbeita pessu, (>egar óvand-
aöur kennari á í lilut. Fyrir kennara, sem vill að eins liafa góð álirif á
börnin, er aðal-örðugleikinn fólginn í J>ví, að til eru mörg vond börn. sein
helzt vilja heyra og sjá J>að, sem ómerkilegt er og ljótt, börn, sem foröast
alla andlega áreynslu eius og heitan eld, börn, sem ekki liafa neina háa
hugsun, ekkert skeyta um framför, berast að eins áfram eins og þrælar
atvikanna, sem draga menn niður á við. Svona finst manni, að minsta
kosti, [>etta stundum vera. En [>að var vanalega einhver veikur staður á
tri'illunum og hetjunum í gömlu þjóðsögunum, [>ó álitið væri, tið engin
Vopn bitu ]>á, og ef óvinurinn að eins gat með einhverju móti fengið að
vita hvar hann var, reyndist vunalega mjög auðvelt að sigra J>á. Kins er
með btSrnin, s.ein oss finst stundum ómi'igulegt að láta taka eftir neinu
góðu. ]>að er vanalega einhver veikur depill í iiinu vonda eðli ]>eirra. Kf
'uaður getur fundiö liann, fær maður hm leið náð barninu á vald sitt og
hins góða. Auðnist nranni að gera ]>að, er maður um leið búinn að ná
eftirtekt J>ess. Snild kennarans er fólgin í J>vi að geta fundið út þonnan
“veika dupil.”