Vekjarinn - 01.01.1903, Qupperneq 9

9
„Biður þú, pabbi?“ sagði iítill drengur, sem sat í
knjám föður síns. Faðir hans, sem var andvara-
laus heimsmaður, setti upp þykkjusvip. En drengur-
inn hjelt þá áfrarn: „Kennarinn á surmudagaskólan-
um sagði, að allir góðir menn bæðu guð, og þeir,
sem ekki vildu biðja, kæmust ekki í himnaríki.
„Ætlar þú ekki í himnaríki, pabbi?"
Þessi orð vöktu föður hans, og hann varð
biðjandi maður, sem stefndi til himins upp frá því.
Otto Funcke, rithöfundurinn nafnkunni, segir
svo á einum stað: Á námsárum mínum ætluðu
efasenrdirnar stundum að bana barnatrú minni, en
þá var mín bezta hjálp að hugsa um hana móður
mína. Jeg hafði sjeð svo opt að krapturinn í lifi
hennar, það, sem hún í raun og veru lifði af, var
bænin og trúin — og mjer gat aldrei konrið til
hugar að ln'tn móðir mín Uefði lifað á lygi.“ —
Gætið þess foreldrar, sem viljið að börnin yðar verði
biðjandi menn, að þau sjái af dæmi yðar, að bæn-
in er fyrir fleiri en börn og —- gamalmenrri Biðj-
ið fyrir þeinr og biðjið með þeim.
- -