Vekjarinn - 01.01.1903, Page 11

11
þessa heims börnum, sem rísa gegn Kristi og ríki
hans á öllum tímum, heldur kenndi hann lærisvein-
um sínum að biðja hana. — Þannig felst í orðinu
„faðirvor“ ekki að einsskáldlegahugmyndin „alfaðir",
sem á við það, að guð sje faðir allrar skepnu; held-
ur er hjer að ræða um föður Krists lærisveina, föð-
ur guðs barna, sem fædd eru af andanum. Hjer er
þannig átt við föður og barn. Guðspjallamaðurinn
Jóhannes bendir til þessa þar sem hann segir (Jóh.
1, 12—13). „En öllum þeim, sem meðtóku hann,
gaf hann vald til að veia guðs börn, þeim, sem
trúa á nafn hans----------og eru af guði fæddir.“
Frelsarinn sjálfur talar og' um þetta barna samband,
þegar hann heilsar lærisveinum sinum upprisudags
morguninn og segir: „Jeg stíg upp til föður mins
og föður yðar, til guðs mins og guðs yðar.“ (Jóh.
20, 17). fannig felst í orðinu „faðir vor“ sú játn-
ing fyrir þann, sem biður og veit, hvað hann fer
með: Jeg er guðs barn; — guð er faðir minn.
Vinur minn, hefur þú siíka játningu á reiðum
höndum, byggða á trúarreynslu? íhuga alvarlega
þessa mikilvægu spurningu: Ert þú guðs barn?
Ef þú svarar eins og mörg börn þessa heims:
„Jeg hef ekki haft tíma til að hugsa um það.“ —
Ekki haft tíma til að hugsa um mikilvægustu spurn-
ingu mannlegs lífs, — þá er það glögg sönnun þess,
að þú sjert ekki guðs barn. Menn komast ekki í
svefni í tölu guðs barna. Og þótt trúarreynsla
manna kunni að vera ólík, hafa allir trúaðir menn
hugsað um ]iað áður on þeir nrðu guðs börn.