Vekjarinn - 01.01.1903, Side 24

24
um moigni. fað getur verið að þeir hafi lesið það,
en hitt er ósennilegt, að þeir haii beðið: Eigi leið
þú oss í freistni.
Satt er það að heimsins barn getur óttast freist-
inguna, af því að það veit, að tímanleg eymd er
venjulega skilgetin dóttir syndarinnar, en það ótt-
ast ekki að missa náð guðs eða lífið í Kristi, því
það tvennt náð og andlegt líf er því alveg ókunn-
ugt. Óendurfæddur maður hræðist heldur ekki freist-
ingarnar, sem væru þær snörur djöfulsins, því hann
þjónar honum sjálfur að meiru eða minnu leyti, og
heldur þó stundum að djöfullinn sje alis eigi til.
Því eins og álkunnugt er, eru margir þeirra sem
flæktastir eru í vjelum djöfulsins, iðka mest af störf-
um hans og ákalla hann optast, svo heimskir og
blindir að þeir segja, að hann sje ekki til nema í
hugmyndasmíði prestanna. Ætli þessir menn „lesi“
með alhug: eigi leið ]>w oss í freistni?
Margur óendurfæddur maður kann að óska
þess að vissu leyti að guð frelsi þá frá „iilu.“ En
þetta „illa“ er þá sjerstaklega eignat.jón, heilsubrost-
ur eða önnur óhöpp, og er þó lítil alvara hjá þeim
að treysta guði í þeim efnum eins og fyr er sagt.
En því síður er þoim alvara moð að biðja guð að
frelsa sig frá því, sem í sjálfu sjer er illt og kemur
beinlinis frá föður syndarinnar. Eða skyldi þetta
vera ofhermt? Ætli þeir menn biðji í alvöru: „fi-elsa
þú oss frá illu,“ som segja að enginn eðlismunur
sje milli góðs og ills, syndar og dyggðar, syndin sje
ekki til annars en að þroskamanninn, og það náj