Vekjarinn - 01.01.1903, Side 29

29
hann er farinn að trúa á frelsarann, hann er apt-
ur orðinn guðs barn, orðinn kristinn í anda og sann-
leika. Pannig verða áhrif lögmálsins og gleðiboð-
skaparins á manns hjartað. Farisear vorra tíma
ætla að þvo sig lireina með lögmálsvetkum, en það
er jafn heimskulegt eins og menn ætluðu að þvo
sjer á spegli; lögmálið er spegillinn, sem vjer get-
um sjeð spillingu vora í, sjeð að vjer erum glatað-
ir syndarar; en gleðiboðskapurinn beinir augum trú-
arinnar á Krist, til þess að vjer eignumst hjá hon-
um frið í samvizkuna, frið við guð.
fað er óendanlega dýrmætt að vera kominn
svo langt, en vjer höfum samt ekki endað skeiðið,
og nú þurfum vjer opt að biðja; freistingarnar ráð-
ast að oss að innan og utan. Iieimsins börn verða
gröm og hæða oss og svívirða, þegar vjer reynum
að játa Krist í orði og verki. — Þau eiga bágt
vesalingarnir, ef þú grætur, þá grát yflr ógæfu þeirra.
Að lifa í synd og deyja í vonleysi, það er óttalegt. —
Satan gjörir ýmsar árásir á oss, og freistar vor
ýmist til hroka, kjarkleysis eða annara synda, og
þá þurfum vjer að biðja; þá er gott að kunna
„faðirvor." Vjer reynum þá að drottinn gefur ept-
ir því, sem vjer biðjum og þurfum, en syndin ræðst
óðara að oss hvenær sem vjer treystum eigin kröpt-
um. Vjer förum nú að hætta að lesa bænirnar,
en biðjum, af því vjer getuni ekki lifað án þess að
tala við drottinn. Hvílíkt kraptaverk og náðarverk
er sú breyting, sem verður á manns hjartanu, þeg-
ar drottinn fær þar yfirráð. Er það ekki dásamlegt