Verði ljós - 01.07.1896, Blaðsíða 5

117
reglu: „Ekkert nema Jesíira Krist og hann krossfestan!-1 því að
hann metur jiað mest af öllu að gjöra vilja þess, er sendi
hann. Þetta hafði Páll postuli jafnan hugfast, því að hann vissi
á hvern hann trúði, vissi, hver hafði kallað hann frá myrkrinu til
Ijóssins og sent hann mcð fagnaðarerindið til heiðinna þjóða. Hanu
hafði skrifað á skjöld sinn játningu hins gamla konunglega sálma-
skálds: „Ekki oss drottinn, ekki oss, heldur þínu nafni sje heið-
ur og vegsemd11, — þess vegna varð starfsemi hans svo blcssunar-
rík, þess vegna kom hann svo miklu til leiðar.
En þessi hin sömu orð skrifar sjerhver skyldurækinn umboðs-
maður guðs.á skjöld sinn: „Ekki oss, drottinn, ekki oss, heldur
þínu nafni sje heiður og vegsemd!“ Hann leitast sífelt við að
þóknast drottni sínum og iicrra, en það veit hann, að hann gjörir
bezt með því, að ásetja sjer að vita ekkert ncma Jesúm Kristog hann
krossfcstan. Hann hugsar alla jafna um hag hjarðarinnar, notar sjer-
livert tækifæri til að færa svölun sundurkrömdum anda oghuggun
harmandi hjörtum, en þetta hvorttveggja vcit hann, að flnst hvergi
dýrðlegra en í orðinu um hann, sem olskaöi oss svo heitt, að hann
gaf oss sinn eingetinn son, í orðinu um hann, sem þótt hann ríkur
væri gjörðist fátækur vor vogna, svo að vjer auðguðumst af hans
fátækt. Þetta orð flytur hann hjörð sinni sciut og snemma, því
að hann veit, að í því folst næring til eilífs lífs, þetta orð prjedik-
ar hann í tíma og ótíma, án þess að spyrja um það, hvort það sjo
mönnum geðfélt, því að honum nægir að vita með vissu, að það er
guös vilja samkvæmt. Honum er það fyrir mestu, eins og postul-
anum, að hafa í öllu óflekkaða samvizku fyrir guði og mönnum,
en sá, sem ekki rækir með trúmensku þær skyldur, sein guð lieíir
lagt lionum á herðar sem erindreka sínum, og ekki flytur hjörð
sinni þá fæðu, sem er fæða tii eilífs lífs, eu leggur alla áherzlu á
veraldar.'-peki og fortölur spaklegrar málsnildar, hvernig ætti hann
að geta haft óflekkaða samvizku fyrir guði og mönnum? Hinn
trúi og skyldurækni erindreki guðs þar á móti er sæll, hvaða dóm
sem heimurinn legguráhann, því hann liiir í voninni um náðarlaun
trúrra ráðsmanna á himnum, af |>ví að hann ljet sjcr alla jafna ant
um að hafa hugfasta hina lcennimannlegu reglu, „ekkert nema
Jésúm Krist og haun krossfestan11.
Svo haflð þá þetta hugfast, kristnu vinir! að í því er trú-
menska allra guðs erindreka fólgin, að þéir víki aldrei frá hinni
gömlu kennimannlðgu reglu: „Ekkert nema Jesúm Krist og hann
krossfestan!“ Haflð það hugfast, að sjerhver sá, er virðir hana