Verði ljós - 01.12.1904, Blaðsíða 9

185
____________________________VERBl LJÓS
ofamgjöfina verðskulduðu? Þeir vissu vel hvernig á stóð. Það var
svo sein ekki í fyrsta skifti sem hann var að leggja það niður fyrir
þessari forsjón bæjarins, hversu brýna nauðsyn bæri til þess, að gjörðar
yrðu breytingar á þessu, svo stór og víðáttumikill sem bærinn væri orðinn.
Hann var í miðri ræðu — og það var eldur i þeirri ræðu — þeg-
ar alt í einu heyrðist hringt i talsímanum. Enn var eldsvoði á forðumi
— í fjórða skiftið nú á þremur sólarhringum.
„Hvar er eldurinn?" spurði slökkviliðsstjóriun.
„í Aðalstræti nr. 21 “, var svarað. Slökkviliðsstjórinn spratt á
fætur. Hann átti einmitt sjálfur heima í því húsi. Hann bað sig af-
sakaðan, skundaði út svo að segja án þess að kveðja. Fyrir utan ráð-
húsið náði hann sér í vagn og ók nú á stað i mesta flýti. Það var
bæði dimt og kalt úti þetta kveld og talsverður stormur, en engu að
siður var mannmargt á götunum og því meir sem nær kom götunni
hans.
Allir þessir menn voru að fara á sjónleik. Því að húsbruni er
sjónleikur, mikilfenglegur sjónleikur; að eins að það só ekki lieimili
sjálfra vor sem brennur.
Til hliðar! Til hliðar! Nú brunar fram slökkvitóla-vagninn og
riðst gegnum mannþyrpinguna. Það verður hver að gæta sin, þegar
svo stendur á, að ekki sé ekið yfir hann. Til hliðar! Til hliðar! Og
aftur rennur mannþyrpingin saman. Slökkvitólavagninn hverfur í myrkr-
inu. Slökkviliðsstjórinn ekur eins hratt og hestarnir geta komist, en
verður þó á eftir hinum vagninum. Loks er hann þá kominn í Aðal-
stræti, — hann finnur bruualyktina og sér bjarmann af eldinum. Gatan
er troðfull af fólki. Þúsundir augna einblína upp á fjórða loft f hús-
inu sem er að brenna.
„Til hliðar! Til hliðar!“ grenjar slökkviliðsstjórinn. „t Guðs bæn-
um, víkið til hliðar, svo að ég geti komist áfram!“ En þar er enginu,
sem gefur gaum að kalli haus. Allra augu einblina á sama gluggann
á fjórða lofti hússins, sem er að brenna. Glugginn er opinu. í glugg-
anum stendur uug kona ineð einhvern stranga í anuari hendinui, en
styðst við gluggakarininn með hinm. Hún stendur þarna hreyfingar-
laus, þótt eldstungurnar standi út úr öllura gluggunum á öðru og þriðja
lofti.
Það er kona slökkviliðsstjórans og stranginn, sem hún heldur á,
er dretigurinu hans.
Nú kemur slökkviliðsstjórinn auga á þau. Hann er ekki í neiuum
vafa um, að það er drengurinn lians sjúki, sem hún heldur á. Hann
má ekki til þess hugsa, að þau tvö, sem hanu elskar heitast í lifinu,
kunni að deyja þarna i eldhafinu. Það má ekki verða! Honum vex
rnegin og þróttur. Ilanu stekkur út úr vagninum, ryðst í gegnum mann-
þröngina eins og óður maður.