Verði ljós - 01.12.1904, Blaðsíða 12

188
VERÐI LJÓS
Elzti souvirinn tók nú við rýtiugnum og síðan lögðu þeir allir af
stað og héldu austur yfir Jórdan.
Það var um hánótt er þeir komu að tjaldi Bedúina-höí'ðingjans,
föðurbana þeirra. Elzti bróðirinn læddist inn í tjaldið og litaðist um.
Hann sá Bedúína-höfðingjann, föðurbana sinn, sem nú var orðinn gam-
all maður, sofandi sætum blundi við hlið konu sinnar. Ekki þurfti
nema eina stungu með rýtingnum, — það var augnabliks verk, — og
fóðurmorðsins var hefnt! En þegar hann lyfti upp handleggnum, var
eins og honum hyrfi allur þróttur, — honum fanst hann ekki lofta
morðvopninu. Haun reyndi af nýju, en það fór á sömu leið! Hann
læddist því út aftur til bræðra sinna, sagði hvernig farið hefði og bað
bróður sinn, þann er í miðið var, að taka rýtinginn og sjá hvort hon-
um ekki mætti betur takast. Hann gjörði svo, læddist inn í tjaldið, en
kom út aftur að vörmu spori að óunnu verki. Nti varð yngsti bróðirinn að
reyna. Hann komst líka inn í tjaldið, án þess nokkur tjaldbúa yrði
þess var, hóf rýtinginn á loft, en varð svo aftur að láta handlegginn
síga. Það var sem einhver ósýnileg hönd þrifi utan um handlegginn,
svo að honum þvarr allur máttur. Iívað átti liann til bragðs að taka?
Nú var engiuu eftir, sem hægt væri að fela verkið á lieudur. Hann
hugsaði sig uin og alt í einu kom honum ráð í hug. „Eg verð að hefua
föður míns, en blóðug þarf liefnd mín ekki að vera“, hugsaði hann
með sjálfum sér. Síðan beygði hann sig niður yfir hinn sofaudij mann,
sneið lafið af skikkju hans og stakk i vasa sinn. Þvi næst leitaði haun
þangað sem reiðhestur Bedúínans stóð og skar af houum ennistoppiun,
hvarf síðan aftur að tjaldinu, skar nokkra af tjaldstrengjunum í sundur
°g lagði síðan rýtinginn á brjóst hinum sofandi höfðingja. Að því
búnu læddist hann út og fór á fund bræðra sinna. „Er föðurmorðsins
liefnt?“ spurðu þeir. „Já, ég hefi komið fram liefnd fyrir iöður vorn; flýt-
um oss þvi burt héðan!“ svaraði hann.
Þegar birta tók af degi, vaknaði hinn gamli höfðingi og settist
upp í hvílu sinni. Varð hann þá var rýtingsins, er féll á gólfið, og tók
hann upp. Skoðaði hann rýtinginn í krók og kring, eu þekti liann
ekki. Reis hann þá á fætur, vafði að sér kápu sinui og gekk út, til
þess að líta eftir hestinum sínum. Hneggjandi kom haun á móti hús-
bónda sínum, en hve brá honum hastarlega í brún, er liann sá hversu
ennistoppurinn var af honum rakaður. Meiri svívirðing hafði aldrei
verið framin gagnvart vopnfærum Bedúína. Hann mintist þó ekki á
neitt við ættbræðnr sina, en gekk inn í tjald sitt og sagði konu sinni
alt hið sanna. Þá varð hún þess vör, að lafið var skorið af skikkju
hans og er þau lituðust um, sáu þau og, að skorið hafði verið á tjald-
strengina. En hvernig sem hinn gamli Bedúíni braut heila sinn um
það, hvernig á öllu þessu stæði, gat hann með engu móti getið sér til