Nýjar kvöldvökur - 01.01.1907, Side 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
31
en iiann niig; og þegar egvarkominní klípu,
hjálpuðu hinir drengirnir mér.»
„Ekki þarft þú að fyrirverða þig fyrir þetta,
drengur minn,» sagði Gunnar gamli, «eg sé
að þú hefir mannshjarta, breyttu þessu sam-
kvænit framvegis, þá verður þú einhvern tíma
að manni.»
Það var hlýtt og bjart í stofunni þeirra frænd-
anna um kvöldið.
Egill sat við arninn, og keptist við að læra
í kverinu sínu. Hann var kófsveittur, og þuldi
í sífellu. Hann lagði aftur bókina, til þess að
vita hvort haun kynni greinarnar orðréttar.
Nei, nei, hann varð að lesa þær enn mörgum
sinnum.
«Geturðu ekki munað það?» sagði Gunn-
ar. Hann lá endilangur á bekk'num og var að
reykja í pípunni sinni.
«Rú mátt ekki missa kjarkiiin. Hvíldu þig
um stund, þá gengur þér betur.»
Egill gerði það, tók hnífinn sinn og fór að
tálga mannsmyndina sína, sem hann var hálf-
naður með.
Hann fann að föðurbróðir sinn var í góðu
skapi, og braut því upp á samræðu við hann.
»Reir trúðu inér ekki«.
«Hverjir?» sagði Gunnar, hristi öskuna úr
pípunni, og fór að láta í hana aftur.
«Drengirnir».
»Hverju trúðu þcir ekki?»
»Að eg hefði búið til þcssar dýramyndir “.
„Komu þeir hingað inn og sáu þær?"
»Já«. Og svo sagði hann honum upp alla
söguna.
«Eg held að þeir liafi trúað þér, en sagt
hitt til að stríða þér. Eg er hræddur um að
þeir séu vondir við þig. En þú segir ekki eft-
ir þeim, það er ágætt. Vertu óblauður, og
sýndu þeiiii að þú sért ekki duglaus, þá fá
þeir virðingu fyrir þér, og láta þig hlutlausan."
«Eg vildi, að eg hefði skíðin mín!»
»Þau skaltu fá. En ef hann neitar þér um
þau, þá skal eg útvegu þér skíði, þó að eg
þurfi að smíða þau sjálfur.»
«En þau verða ekki eins góð og. mín skíði,«
sagði Fgill.
«Heldurðu það? Það getur verið. Það er
afbragðs gott lag á skíðunum hans föður þíns.
Eg ætla að tala við hann á morgun, og hann
skal mega til að láta undan. Og svo kem eg
með þau.«
»Þakka þér fyrir", sagði Egill, og augu
hans ljómuðu af gleði.
Svo las hann um stund.
«Nú held eg, að eg sé búinn að læra það.«
»Það er ágætt» sagði Gunnar. «Það er ekki
til neins að missa kjarkinn.«
«Þótt brekkan ^é brött, og þú dettir hvað
eftir annað, þá haltu áfram; þú getur staðið
liana á endanum».
«Já, á skíðunum get eg staðið«, gall Egill
við.
Gunnar fór að hlæja. »Eg átti ekki við
skíðabrekkur eingöngu; það eru til fleiri brekk-
ur, en það er eins um þær, drengur minn."
»Eg vildi að þú vildir tala við kemiarann.«
Gunnar tók pípuna út úr sér, og starði á Egil.
«Er hann ekki góður við þig?»
«JÚ, jú,» sagði Egill með ákefð og tilfinn-
ingu, en»------— «Hvað áttu við?"
«Mig langar svo mikið til að Iæra að skrifa.»
Færðu það ekki?"
«Nei, eg fæ aldrei að skrifa, og eg þori
ekki að biðja kennarann að lofa mér það.»
«Einmitt það, hann heldur líklega að það
sé of snemt fyrir þig, þú þarft auðvitað fyrst
að þylja öll ósköp utanbókar.
Eg skal tala við kennarann, drengur minn.»
Egill varð glaður við. «Heldurðu að eg
fái pappír, penna og blek eins og hin börn-
in»?
«Auðvitað.» Gunnar gekk um gólf, ýtti
hattinum aftur á hnakkann, og ræskti sig dug-
lega.
„Faðir hans er svo skeytingarlaus; hann
hefir ávalt verið það, karlinn. Að líkind-
um treystir hann mér. Jæja, eg skal ekki
svíkja drenginn hans. Það er í honum gull,
drenghnokkanum. Þeir ætti að geta fundið það,