Nýjar kvöldvökur - 01.01.1907, Blaðsíða 18

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
Samvizkulaust fjárdráttarbragð.
Frásaga eftir enskan lækni.
Fyrir mörgum árum var það einu sinni,
þegar von var á tvöföldum sólmyrkva á Suð-
ur-Indlandi, að ferðalagslöngunin hertók mig
svo, að eg réði eigi við mig, og hafði enga
eirð heima, enda þá ekki heftur af neinum föst-
um áríðandi störfum. Óyndið heima lagðist
þungt á mig, og þráin eftir að sjá hin sólríku
austurlönd magnaðist dag frá degi. Eg réðist því
því íförmeð nokkrum vísindamönnnm, sem á-
formað höfðu að ferðast til Indlands, meðfram
til þess, að sjá þennan einkennilega og sjald-
gæfa náttúruviðburð. Feiðin gekk i alla staði
að óskum, og við náðum hinum ákveðna stað
nógu snemma, til þess að njóta ánægjunnar
af að sjá hinn tvöfalda sólmyrkva, sem stóð
fullar 6 mínútur. Vér höfðum farið upp í land-
ið, til þess vísindalega að ransaka viðburðinn;
en héldum jafnskjótt ofan að sjávarströndinni
og hann var um garð genginn.
Formaður þessarar farar hét Jón Trengenna,
fríður maður og spengilegur, hár vexti og dökk-
ur á brún og brá. frægur stjörnufræðingur og
gaf sig allan við þeim vísindum, alt annað
virti.st honum sama um. Hann var af góðu
bergi brotinn og kominn af ríkisfólki og átti
stóran búgarð við sjávarströndina í Kronvall.
Ressi herramaður hafði verið giftur nokkur ár,
en átti engin börn, má vera að það hafi verið
orsökin til þess þunglyndisblæjar, sem alt af
annað slagið virtist hvíla yfir honnm, því op-
inbert Ieyndarmál var, að dæi hann barnlaus
mundi hin fagra óðalseign hans komast í 'nend-
ur fjarlægum stofni af ætt hans.
Kvöld eitt, þegar við sátum í hitanum og
kyrðinni úti á svölunum í stórri gistihöll í Mad-
ras, sneri hann sér alt í einu til mín og segir:
^Rér eruð læknir, er eigi svo, Gilkrist?»
Jú, eg hefi lesið læknisfræði,* svaraði eg.
«Já, eg heyrði það í gær, og spurði yður
að þessu, af því eg er svo áhyggjufullur út af
konunni minni.»
Frú Trengenna, eg vona að hún sé við góða
heilsu.-< svaraði eg.
«Rað vona eg líka,» ansaði liann með dauf-
.legu brosi, svo stansaði hann, en segir svo
eftir litla þögn með geðshræring, sem gerði
honum erfitt um mál: «Regar eg fór af stað
heimanað, var von um að við mundum eign-
ast erfingja. Við höfum verið gift í 10 ár.
Vísindanna vegna komst eg eigi undan að fara
þessa ferð, annars inundi eg aldrei hafa yfir-
gefið hana í svo hættulegu ástandi. Eg hefi
átt von á að fá fréttir að heiman, og húslækn-
ir minn lofaði að símrita hingað, en ekkert
skeyti kemur, þessi óvissa er kveljandi, en hvað
eg verð feginn að komast af stað héðan heim-
leiðis.»
Hann hafði naumast slept orðinu þegar einn
af hallarþjónunum kom út til okkar með tvö
símskeyti. Var annað til stjörnufræðingsins, en
hitt til mín.
Eg opnaði skeytið til mfn, sem var frá
lækni í Lundúnaborg, sem eg hafði haft mikið
saman við að sælda, hafði það ýmsar mikils-
varðandi upplýsingar fyrir mig um árangur af
læknisfræðislegri tilraun, sem við báðir höfð-
um átt þátt í að gera. Síðustu línurnar hrygðu
mig, og vöktu hjá mér hluttekning. Pær voru
svo hljóðandi: < Samferðamaður yðar. Jón Tre-
genna, hefir beðið skipbrot vonar sinnar um
erfingja. Frú Tregenna fæddi í morgun svein-
barn, sem andaðist eptir klukkutíma. Petta eru
hörmuleg tíðindi fyrir stjörnufræðinginn, hugs-
aði eg meðan eg var að stinga skeytinu í vasa
minn. En í þessu bili þreif Treganna óþyrmi-
lega í öxlina á mér. Eg horfði undrandi á
hann, og virtust mér hárinn rísa á höfði hans,
og augun vera að springa út úr höfðinu,
skeytið hans hafði auðsjáanlega flutt honum
sorgarfregnina. Eg var einmitt að búa mig
undir að stynja upp nokkrum almennum hlut-