Nýjar kvöldvökur - 01.03.1907, Blaðsíða 1

völdvökur
arg.
Akureyri í rnarz 1907.
Víkingurinn.
4. hefti.
III. KAPITULI.
Ofviðrið.
Þeini sem á bryggjunni stóðu, og horfðu
a «Sérskessameyna< bruna frá landi með fullum
seglum, mun sízt hafa komið í hug, hvað í
vændum var, og enn síður þeim, er á henni
voru. Öruggur hugur er einkunu- sjómannanna,
og þeim er sú góða gáfa veitt, að láta alla aðra,
sem með þeim eru, líka vona ails hins bezta,
eins og þeir gera. Vér ætlum nii að hlaupa
yfir ferðina sjáifa, og láta oss nægja að lýsa
hinum hörmulegu afdrifum hennar.
Páð kom á ofsaútnyrðingur, er hrakti skip-
ið suður í Biskayafióa; stóð hann látlaust í 3
daga, en svo sáust merki þess um lágnættisskeið,
að heldur nnmdi fara að iægja veðrið. Skip-
stjórinn hafði alt af verið uppi; nú gerði liann
boð eftir æðra síýrimanni; >Osvald,« sagði Ing-
ram skipstjóri, «hann er að lægja, og eg held
það versta verði afstaðið í dögun. Eg ætla að
fara ofan og leggja mig út af eina eða tvær
stundir; kaiiið á mig ef einhver breyting kem-
ur á.
Osvald Bareth var hár maður, fríður og
vöðvaþéttur, ágætis sýnishorn að kynslóðinni
vestan Atlandshafs. Hatln hugaði vandlega til
lofts áður en hann svaraði nokkru; seinast horfði
hann lengi undan veðri. »Eg held nú heizt
ekki; eg sé engin merki þess forvindis að það
ætli að birta. Stormurinn fær sér bara dálitla
hvíld til þess að geta tekið því kröftulegar til
að púa aftur - það getið þér reitt yður á.«
»Hann liefir staðið nú í þrjá daga,« svar-
aði skipstjórinn, >og það eru sumarstormar ein-
mitt vanir að standa.«
»Jú, ójá,« svaraði stýrimaður, «en þó því
að eins, að hann snúi sér ekki; mér líst hreint
ekki á hann, herra; hann kemur aftur öfug-
ur, það gerir hann, það er eins víst og það
eru til höggormar í Virginíu.«
»Jæja, eigi svo að fara, svo verður það að
vera,« svaraði skipstjóri; «þérverðið að hafa
góða gát á öllu, Bareth, og fara ekki sjálfur
ofan til að kalla á mig; þér getið sent annan
ofan.»
Skipstjóri fór svo ofan í káetu sína. Os-
vald aðgætti kompásinn, talaði fáein orð við
stjórnarann, sparkaði dálítið við sumum af há-
setunum, sem voru oltnir út af sofandi, mældi
í dælustoknum, stakk nýrri tölu upp jí sig, og
fór svo að ransaka himininn hátt uppi. Kol-
svart ský, lægra í lofti en hin, sem huldu him-
ininn, var á hálofti, og náði alt ofan í sjón-
deildarhring forviðris. Hann hafði aðeins horft
á það örstutta stund, er hann sá hornóttu leiftri
bregða fyrir, þar sem skýið var svartast, og
öðru þegar á eftir, stærra og bjartara. Svo
datt stormurinn alt í einu niður, og skipið rétti
sig nokkuð við. Svo hvesti aftur, skipið flatti
svo mikið sem framast var unt, ein elding enn,
og dimm þruma í fjarlægð á eftir.
«Það versta búið, sögðuð þér, herra skip-
stjóri? eg er nú helzt á því að það versta sé
nú eftir,» tautaði Osvald og horfði altaf upp
í loftið.