Nýjar kvöldvökur - 01.03.1907, Blaðsíða 4

76
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
feld verið; en eg býst við að við fáum að
punga út í frekara lagi fyrir kefli handa okkur,
þegar við komum til Liverpool — en það kem-
ur nú upp á útgerðarmanninn.»
Regar vindurinn sneri séralt í einu úr suðr-
inu í austrið, liafði hann blásið sem fellibylur;
nú lægði alt í einu, og varð að eins þéttings-
kaldi, setn hásetar eru ætíð viðbúnir, og hlæja
að. Loftið var bjart og himinn heiður, svo
eklci var sjáanlegt að neitt væri í hættu. Þetta
var ánægjuleg breyting eftir níðmyrkursnótt, fulla
af hættum, skemdum og skelfingum. Skips-
höfnin vann ótrauð að því að koma upp
nægum seglum, til þess að styðja skipið, og
gera það fært um að halda ákveðinni stefnu.
«Eg held nú, ef við komum upp þessu
gaffalsegli þarna fram á, að skipstjórinn ætli
sér að reyna að halda henni í horfinu með
það,« sagði einn hásetanna; hann'var að festa
skeglu upp í reiðann.
«Já, með þessari veðurstöðu á kinnunginn
þurfum við ekki mörg segl held eg,» svaraði
bátsmaðurinn.
«Jæja, það er þá eitt gott við það að niissa
af sér möstrin —það er þá ekki þetta sífelda
mas við reiðann.»
«Nóg mas samt, Vilii, þegar við komum í
höfn,» svaraði hinn ólundarlega, «þá þarf að
fara að vefja og maka nýjan reiða, binda í
blakkir og sérhvað eina.»
«Og svei því korni —þáfáum við að liggja
lengur í höfn« eg læt bara hnappelda mig.« *)
«Nei, dettur þér í hug að fara að láta
hnappelda þig, Villi? Eg veit ekki betur þú
eigir þér konu í hverju landi.»
«Eg á enga konu í Liverpool!»
«Nú ja, svo færðu þér eina þar þá, Villi,
þú hefir hvortið er verið blindskotinu í þessari
negrastelpu nú upp í einar þrjár vikur.
«Já —það má nú bjargast við hana í stormi,
en ótæk er hún þegar komið er í höfn; en
þér að segja, Kobbi, veður þú nú reyk þar
— það eru drengirnir, sem mér líst á —það
*) Hnappelda (splissa) heitir aö festa saman kaðia
með sérstökti lagi (hnappeldubragði); sjóntenn
hafa þetta orð uni að giftast.
er svo gaman að sjá þá báða í einu hanga á
brjóstunum á negrunum. Mér sýnist það alt af
eins og það væri tveir apakettir, sem væri að
láta tvo kettlinga sjúga. >
«Kvensurnar þekki eg, en drengina get eg
aklrei þekt í sitndur; þeir eru alveg alt að einu,
er ekki svo Villi?»
«Jú alveg eins og tvær gljáandi kúlur, sem
komnar eru úr'sama móti; heyrðu, Villi, hefir
eitgin konan þín nokkurn tíma átt tvíbura?»
«Nei, og það skal ekkert af því verða fyr
en útgerðarmennirnir láta okkar fá tvöfalt kaup.»
«F*að er satt,» sagði Osvald; hann hafði
staðið við bakkann á hléborða, og haft gát á
hvernig alt gengi með vinnuna; «en það er
líklega réttast að gá að því, hvort hún hefir
ekki dregið vatn í öllum þessum ólátum; guð
hjálpi mér, mér hefir ekki dottið það í hug fyrri
en nú; timburmaður, legðu frá þér öxina og
mældu í dælunni.»
Timburmaðurinn hafði nú reyndar nóg að
gera, þar sem mest kom til hans kasta að bæta
úr mastramissinum; samt hlýddi hann óðara.
Hann dró upp línuna með járnkvarðanum,
hleypti honum ofan í dælustrokkinn, og sá þeg-
ar að vatnið lak af honum. Nú koin honum
í hug að hann kynni að hafa vöknað af vatni
því, er alstaðar hafði sullast inn í skipið;hann
leysti því línuna frá austurkvarðanum, og tók
annan spotta af kaðalgarni úr snærahrúgu, er
lá þar á þilfarinu, hásetunum til afnota, og fór
að inæla vandlega í dælustrokknum; hann dró
línuna upp aftur, horfði á hana lítið eitt, og
hrópaði svo upp óttasleginn: „Sjö feta auslur
í rúminu, það veit hinn lifandi guð.»
Ró að eldingu hefði slegið niður í niiðja
skipshöfnina, sem öll var þarna á þilfarinu,
þá hefði ekki komið meiri breyting á andlit
þeirra en við þessa voðafregn.
Hlaðið þið slysi ofan á slys á háseta, látið
hvert mótlætið, hverja liættu, sem vindur og
alda, fár eða fjandmannaher, megnar að hrúga
saman, dynja á þeim — Reir umbera það alt
með hugrekki og hetjuskap. Alt það, sem þeir
fara fram á, er. að fjöliná milli þeirra og dauð-