Nýjar kvöldvökur - 01.03.1907, Blaðsíða 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
85
<'Hann veit sannleikann,» svaraði eg stilli-
lega.
«Veit Iiann sannleikann,» tók hún undrandi
upp eftir mér.
«Já, og reynið nú að hiusta róleg á það,
sem eg hefi að segja yður,» sagði eg. «F,ér
hafið sjálfar orðið fyrir illmannlegum svikum,
frú Tregenna. Barnið er yðar eigið barn, það
dó ekki og er enginn umskiftingur. Frú Hodg-
kins, segið nú húsmóður yðar í stuttu máli
það sama, sem þér hafið sagt mér.»
Konan gerði það, og húsfreyja hlustaði í
fyrstunni á það með vantrúar svip, en svo fór
vonin og trúin smátt og smátt að lýsa sér á
svip hennar, og síðan brast hún í ákafan grát
og móðurtilfinningarnar voru auðsjáanlega að
vakna.
«Ó, guð,» hrópaði hún, «eg get elskað
barnið,» og hún féll á kné, tók höndunum fyr-
ir andlitið og grét ofsalega.
Regar hún fór að ná sér aftur eftir geðs-
hræringuna kom okkur saman um, að óþarft
væri að láta óðalseigandann vita um svik þau,
er konan hans hefði orðið fyrir.
Dayrell yfirgaf England og lét aldrei sjá
sig þar framar, og fóstran var látin fara burt, án
þess henni væri liegnt.
[Endir.]
Grísk trúmenska.
Söguþáttur eftir C. Cassau.
Saga þessi gerðist árið 1824.
Uppreist Qrikkja gegn harðstjórnarvaldi
Tyrkja hafði byrjað í smásveit einni þrem ár-
um áður. Tyrkir bældu niður þessa fyrstu
hreyfingar þjóðaróbeitarinnar með væg'ðarlausri
og ofboðslegri grimd, og dró það þann dilk
eftir sér, að alt landið stóð innan skamms í
í björtu uppreistarbáli. En Mahmúd soldán egg-
jaði Tyrki til enn þá ógurlegri hermdarverka;
óðu þeir eins og vargar yfir alla Móreu og
drápu niður menn, konur og jafnvel börn;
síðan fóru þeir þeim hershöndum um Grikk-
land, að aldrei höfðu þeir eins farið að
áður. Ári síðar skárust stórveldin, einkum
England í leikinn, og veittu Grikkjum lið.
Arið 1824 voru hryðjuverk Tyrkja í verra
lagi; England var búið til hjálpar, en stjórnir
cru jafnan seinar í snúningum og svo var þá,
að mörgum Grikkja blæddi til ólífis áður en
hjálpin kom. Ró vörðust þeir af hinni mestu
prýði. Allir, sem vopnum gátu valdið, ogjafn
vel fleiri, börðust á móti heiftaræði Tyrkjans.
Einn hinna hraustustu foringja Grikkja hét
Giorgios Krapólín; röskur maður og knár, og
hafði hann einmitt orðiðTyrkjum skeinuhættur.
En hann hafði ekki borið svo mjög af öðrum
foringjum, og svo hafði hann flúið suður í
land árið 1823, eigi samt fyrir bleyði sakir
heldur vegna fjölskyldu sinnar; fyrir það höfðu
hermenn Tyrkja vægt húsi hans í Vasilikó. Ró
kom það ekki af mannúð, heldur af værugirni,
því að hús Krapólíns stóð uppi á fjalli, sem
alt var þakið víngörðum í hring, og það svo,
að veguriim, sem hlykkjaðist upp fjallið, var
þakinn vínviði, alt þangað til komið var að
þessu hvíta. blikanda húsi uppi á háfleti þess.
Tyrkneski foringinn, sem réði fyrir setuliði
því, er var í kastaianum í Vasilikó, hét Dig
Ómar, og hafði hann áður verið kristinn, en
gerzt Múhamedstrúarmaðui. Hann var þvf ekk-
ert fíkinn í að pína gömlu trúarbræður sína,
enda hafði hann ágætan njósnarmann frá Al-
baníu, er Rhókas hét, næsta nágranna Krapól-
líns; vissi liann því vel að Krapólín var farinn
fyrir meira en ári. Svo Iét hann bæði víngarð-
ana og hyski Krapólíns í friði, að svo miklu
leyti honum var hægt án þess að brjóta her-
boð sitt.
í húsinu á Vínfelli — svo var húsið jafn-
an kallað — átti kona hans, Testissa, heima