Nýjar kvöldvökur - 01.03.1907, Blaðsíða 24

96
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
in gefur konunum einatt kjark og þrek til fram-
kvæmda, en nú yfirbugaði hún ekkjuna alger-
lega, svo að hún varð eins og ósjálfbjarga barn.
Maður hennar vissi það líka vel, að kraft-
ar hennar myndi að þrotum komnir, ef hans
misti við. A banasænginni kallaði hann fyrir
sig Aðólf son sinn, og mælti:
»Pú ert barn að aldri, Aðólf minn, en þeg-
ar eg er dáinn, verður þú að skipa minn sess
á heimili þessu. Veslings móðir þín ann mér
svo heitt, að skilnaðarsorgin bugar krafta lienn-
ar, svo að hún verður ekki fær um að stjórna
heimilinu.
Aðólf varð óstyrkur, og brá litum, en hann
sigraði grátinn, og leit á föður sinn stóru, ein-
lægu augunum sínum, eins og hann með þeim
vildi lofa honum því, sem tungan megnaði
ekki að mæla.
Eg er í 2000 króna skuld, sonur minn, og
hana ætlaði eg að greiða skilvíslega; eg hafði
ekki búist við dauða nn'num svo snemma,«
Aðólf kreisti saman varirnar; svo Iaut hann
að föður sínum og hvíslaði að honum:
»Eg skal borga skuldina.«
«Móðir þín hefir ekki nema 800 krónurtil
þess að framfleyta sér og ykkur drengjunum
báðum«, mælti faðir hans enn fremur.
«Eg skal gera alt sem í rnínu valdi stend-
ur« sagði Aðólf hugrakkari en áður.
Faðir hans lagði hendina á höfuð honum,
Ieit á hann ástúðlega, og mælti: »Eg veit það.
Guð blessi þig og styrki, elsku sonurinn minn!«
í3á misti Aðólf valdið á sjálfum sér, hann
féll á kné við rúm föður síns og grúfði and-
litið niður í koddann til þess að kæfa grátinn.
Rá heyrði ha::n að hurðinni var lokið upp
hljóðlega, og móðir hans kom inn. Hana
langaði til að taka sér aftur sæti við sóttarsæng
manns síns.
II. KAPITULI.
Jarðarförin var afstaðin. Líf hins látna
hafði verið trygt svo hátt, að það fé nægði
enn nokkra stund til daglegra útgjalda í þarf-
ir heimiiisins.
Ekkjan varð svo yfirkomin af harmi að hún
gáði einskis. Allur þróttur hennar og vilji var
lamaður. Móðurástin megnaði ekki að fróa harmi
hennar. Aðólf reyndi að vera glaður og hug-
rakkur. Sorgin skyldi eigi fá vald yfir honum.
En hvert sinn er hann ætlaði að byrja á fram-
tíðarstarfi sínu, koin fram hið eðlilega þrek-
leysi unglingsins, og hann fór að gráta.
Hann hafði unnað föður sínum mjög, og
saknaði hans sárt ogúnnilega, og byrðin, sem
hann hafði tekið sér á herðar, var svo þung
og erfið. — En þegar hann leit á móður sína,
grátna og harmþrungna og hjálparlausa, mint-
ist hann orða föður síns, og reyndi að bera
sig karlmannlega. Hann mátti ekki lengur vera
barn, liann varð að taka skyldur húsföðurins
á sínar herðar.
Bróðir hans var táplítill, dulur í skapi og
fáskiftinn,og að honum var Aðólf enginn styrkur.
Ennþá voru til peningar, sem nægja mundu
heimilinu um mánaðartíma, ef vel væri á haldið.
Aðólf sá að ekki myndi hlíta að leita ráða
né aðstoðar móður sinnar, og sneri sér því til
vinnukonunnar, sem verið hafði hjá foreldrum
hans sfðan þau giftust. Hún var hyggin og
ráðsett, og hafði góðan vilja á því að verða
ekkjunni að liði.
Fám dögum eftir greftrunina kom skulda-
krafan mikla í fátæka dánarbúið. Pað var
skuldin, sem faðir Aðólfs sagði honum frá á
deyjanda degi.
Aðólf sá að sér var ómögulegt að útvega
peninga tii þess að borga með skuldina, jafn-
vel þótt alt búið yrði selt. Hann stóð um
stund ráðþrota, og leit í kringum sig í stofunni.
Rar var ekkert nema allranauðsynlegasti hús-
búnaður. Hann tók hendinni um brennheitt
ennið og stundi þungan. Pi varð honum lit-
ið á mynd föður síns á vegnum. Rað var eins og
hún liti á hann svo vonglöð og hughreystandi.
I kvæði því er birtist í 1. hefti Kvöldvakanna
vorn þessar prentvillur: Fremst í fjórða erindi, og,
lesist að. í 8. erindi 4. línu, létti ekki’, iesist létti’
ekki, og í 5. vísuorði síðasta erindis aftast, eignin
lesist eiginn.
Prentsmiðja Björns Jónssonar.