Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Blaðsíða 18

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
að þegar Don José kom út á skipið. kiptist
hann við af undrun af að sjá Bovreuil, og karl-
inn hafði Idgt fingurinn á munninn, þegar hann
sá Don José, auðsjáanlega sem bending um,
að þeir skyldu þegja og hún hafði falið sig á
bak við siglutréð og heyrt þá skifta nokkr-
um orðu n, án þess þeir yrðu hennar varir.
»Hvaðsé eg?» sagði Bovreuil. »Mikli mað-
urinn, sem skipið átti að taka hérna, eruð það
þér?«
»Eg sjálfur og í hárri stöðu» svaraði Ame-
ríkumaðuiinn brosandi. En fyrir alla muni
verðið þér nú að þegja, öll mín framtíð og
velgengni er undir því koinin.«*
«Eg skal þegja og ekki koma neinu upp
um yður. Eg hefi Iíka ýmsar ástæður til þess,
og einkum það, að við hljótum að geta gert
hver öðrum greiða eins og nú stendur á fyr-
ir okkur.«
»Hvað viljið þér að eg geri fyrir yður?»
Yfirmeun skipsins hafa ákveðið að setja mig
hér í land, en eg vil það ómögulega, þvr eg
þarf umfrain alt að komast til Ameríku. Takið
mig nú að yður. Pótt eg eigi að verða þjónn
yðar sætti tg mig við það, einungis að eg fái
að halda áfiam.»
«þetta skal eg gera fyrir yður.»
«Svo er eitt enn þá: hér á skipinu er eg
eigi nefndur Bovreuil, þeir vilja ^endilega að
eg sé kallaður Lavarede, þetta verðið þér að
hafa hugfast.»
«Eins og þér viljið, herra Lavarede.*
Don José hélt loforð sitt, því rétt eftir
þetta samtal, sem ungfrúin hafi heyrt alt sam-
an, fékk hann leyfið hjá skipherranum að mega
taka Bovreuil í sína þjónustU.
Alt þetta sagði ungfrúin Lavarede, og hann
hlustaði á hana með athygli, en lítils var hann
þó vísari eftir en áður. Tvent var honum þóorðið
ljóst,fyrst það.að eitthvert dularfultsamband var á
milli þessara manna, og í öðru lagi, að úr þessu
mundihanneiga tvobandalagsóviniáskipinuístað-
inn fyrir einn áður. Horfurnar höfðu versn-
að en ekki batnað fyrir honum.
IV. KAÍPTULI.
Skirnarathöfnin undir miðjarðar-
baugi.
Pótt Lavarede hefði vitað til fullnustu hvers-
konar náungi þessi Don José y Mýraflor var
og alt um fortíð hans, mundi það engan veg-
inn hafa gert hann áhyggjuminni
Eins og vér Iauslega höfum minst á, var
Don José einn af þeim æfintýramönnum, 'sem
ekkert föðurland eiga, en flækjast úr • einu Iandi
í annað, og ávalt eru reiðubúnir til þess
að fremja hverskonar glæpi, sem vera skal,
einungis ef þeir sjá sér einn eða annan ávinn-
ing eða peningagróða við það; og þeir hugsa
aldrei um aðra en sjálfa sig.
Pegar Don José var komin til Parísar, eins
og áður er á vikið, eyddi hann von bráðara
þeim litla penlngaforða, ssm hann hafði flutt
með sér. Hann lenti síðan í margskonar fjár-
brellum og laug og sveik út fé á ýmsum
stöðum; loksins lenti hann í klónum á Bovre-
uii og áttust þeir við harðar sviftingar í fjár-
málum, sem enduðu með því, að Bovreuil
fékk hann dæmdan í fangelsi, og sat hann þar
um hríð; síðan ofsótti Bovreuil hann með stefn-
um og fjárnámsgjörðum unz hinum varð hvergi
vært í borginni, og varð að flýja til gamallar
vinkonu eða frænku í Azoreyjunum. •
Það var því á þennan hátt, sem þessir tveir
heiðursmenn höfðu kynzt hvor öðrum, og því
er skiljanlegt að Don José liafi verið meira í
mun að Bovreuil þegði yfir framferði hans í
Parísarborg, nú þegar hann átti að fara að taka
við tignarlegu embætti. Bovreuil var líka í svip-
inn mikið kominn upp á þennan góða kunn-
ingja sinn; fyrir þetta komu þeir nú vin-
gjarnlega fram hver við annan og mynduðu
nokkurskonar bandalag milli sín, og meðan »Lor-
raine» hafði stefnu niður undir miðjarðar-
baug, sagði Bovreuil verndarmanni sínum frá
öllum kringumstæðum sínum, og hve grátt hann
var leikinn af Lavarede. Don José hlustaði á
það með athygli, en sagði síðan :