Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Blaðsíða 16

40
NVJAR kvóldvökur.
var skyld landsstjóranum, það vissi enginn, en
hitt vissu allir, að landsstjórinn stjórnaði eyjun-
um, og að frænkan stjórnaði landsstjóranum
og að Don José stjórnaði frænkunni, og þess-
vegna hlaut hann að vera ákaflega voldugur,
svo allir urðu að bera virðingu fyrir honum.
Að öðru leyti vissu menn lítið um hann, ann-
að en það, að hann var fæddur í Columbía,
og að hann hafði tekið þátt í æfintýrum og
dularfullum tyrirtækjum, að hann síðar var stór-
borgari í lýðríkinu Venezela, síðar í lýðveldinu
Costa Rica í Mið-Ameríku. í þessu nýja föð-
urlandi sínu var hann flokkmaður hershöfð-
ingja nokkurs, og þegar þessi hershöfðingi
gerði uppreist, eins og allir hershöfðingjar í
Mið-Ameríku gera, fylgdi hann honum. Venju-
lega er uppreisn í lýðríkjunum í Mið;Ameríku
tvisvar þrisvar á ári, og venjulega hepnast bylt-
ingaflokknum að velta stjórninni og komast tíl
valda, en í þetta sinn varð þó undantekning,
og stjórnarbyltingin, sem nefndur hershöfðingi
ætlaði sér að koma til leiðar, mishepnaðist, og
þessvegna sá hann sér ekki annað fært en
að hafa sig úr landi og bregða sér til Norð-
urálfunnar, og vinur hans, Don José, sá heldur
ekki annað ráð vænna fyrir sjálfan sig, því hann
var hræddur um að sigurvegarinn mundi í of-
metnaði sínum reyna að koma sér fyrir katt-
arnef, ef hann næði til sín.
Líkt og margir ameriskir æfintýramenn, hafði
Don José fyrst lagt leið sína til Parísarborgar.
Rað sem hann hafðist þar að, upplýsist síðar
í sögu þessari. Svo þegar fór að þrengja þar
að honum, kom honum í hug að hann ætti
hina umræddu frænku á Azoreyjunum, og hann
lagði þegar af stað þangað. Honum leizt þar
mæta vel á sig og einsetti sér að dvelja þar
fyrst um sinn, og bíða eftir betri tímum.
Ressir betri tímar komu líka innan skamms.
Rað hafði aftur brotizt út uppreist í Costa
Rica og flokksbræður og vinir Don José höfðu
sigrað að þessu sinni, og náð völdunum, og
nú voru það hinir yfirunnu valdsmenn, sem
urðu að leysa farmiðana til Norðuráifunnar
handa sér. Hinn áður umgetni hershöfðingi varð
fyrsti maðurinn í hinni nýju stjórn, og hann
hafði nóg að gera fyrsta sprettinn að útvega
vinum sínum og áhangenduin feit embætti.
«Alt bíður síns tíma» segir máltækið, og einn
af aldavinum hershöfðingjans var Don José, og
hann fékk líka í sinn hlut eitthvert bezta em-
bættið, hann var tilnefndur sem héraðsstjóri í
héraðinu Camba. Petta var tafarlaust símað til
sendiherrans fyrir Costa Rica í Parísarborg, og
það var hann, sem siðan fékk útgerðarmenn
farþegjaskipsins «Lorraine« til þess, fyrir góð
orð og ríflega aukaborgun, að koma við í Az-
oreyjunum og taka þar hinn nýbakaða héraðs-
stjóra. Retta erindi var nú skipið að inna af
hendi. Pað er því hægt að ímynda sér að eyj-
arskeggjum hafi fundizt allmikið til um þenn-
an Don José, þegar þeir sáu að eitt af stór-
skipum Frakklands kom þar einungis til þess
að sækja hann.
Pegar skipið hafði lagzt við hafnarbrygg-
juna, sáu menn af þilfarinu kjólklæddan herra-
mann koma fram á hana og voru í fylgd með
honum nokkrir velbúnir menn og ein skraut-
klædd kona; gátu skipverjar þess til, að þar
mundi vera hinn væntanlegi nýi farþegi. Land-
göngubrúnni var skotið upp af skipinu, og
fjöldi fólks stóð upp á bryggjunni og horfð
á eftir þessum tigna manni, sem nú var að
yfirgefa hina fögru ey.
Don José heilsaði fyrst skipherranum, og
síðan kastaði hann drembilegri kveðju á far-
þegjana. Hann kvaddi því næst Ijúfmannlega
landstjórann og frænku sína og aðra heldri
menn, er höfðu fylgt honum út á skip-
ið, og veifaði hatti og hneigði sig til mann-
þyrpingarinnar á bryggjunni-
Pegar þessi uppskafningur var kominn út á
skipið, var ekki annað eftir en að losa sig við
Bovreuil gamla, eða Lavarede, eins og hann var
nefndur á skipinu. En nú kom það upp úr
kafinu, að enginn frakkneskur konsúll var til
á eyjunum. Sá sem hafði verið, var nýlega
alfluttur á brott, og sá sem átti að verða það
var ekki kominn. Hinsvegar hafði innlendur
kaupmaður tekizt á hendur að gegna konsúls-