Nýjar kvöldvökur - 01.02.1908, Blaðsíða 19

Á FERÐ OG FLUGI.
43
«Meðan við erum hér á skipinu, verður
þessu ekki kiþt í Iag. Óvinur yðar hefir enn
þá yfirtökin. Hins vegar hefi eg gert yður að
þjóni mínum, svo líklega ónáða þeir yður
ekki það sem eftir er Ieiðarinnar. Hér á skip-
inu hefi eg að vísu engin völd, en mundu eftir,
að jafnskjótt og eg stíg fæti á land í Ameríku,
hefi eg niikil völd. Og þá kann eg |að geta
greitt fyrir yður að gagni, og yður er óhætt
að reiða yður á aðstoð mína.»
«Eg er yður mjög þakklátur,« svaraði Bovre-
uil. _
«Eneftir áaðhyggja,« hélt Don José áfram,
»það var einhver óhræsis millireikningur óklár-
aður milli okkar í París. Eins og þér eflaust
•nunið, var egeftir hinum hlægileguog heimsku-
legu frakknesku Iögum dæmdur til þess að
vera nokkra mánUði í —í —í— ja, í stuttu máli
mjög stóru húsi, þar sem franska ríkið lætur
skamta fólki ódýran kost. En þessi vera mín
Þar losaði mig eigi við skuld mína við yður.
Eg man að þér eigið eitthvert lítilræði hjá
mér.»
«Getur verið, en við skulum ekki vera að
tala um það núna» sagði Borveuil ráðaleysis-
legur; «eg man ekki hvernig það var.»
«Vel munduð þér þó eftir þessu í París,
kunningi« sagði Don José, «þar létuð þér fjár-
uámsmennina elta mig á röndum, og það var
emmitt vegna þess, að eg varð að fara burt úr
Þessari ógestrisnu borg ykkar.«
^ovreuil gaf Ameríkumanninum hornauga
mJ°g vandræðalega, en hann hélt áfram mjög
rólegur.
'Sýnist yður ekki fara bezt á því, að þér
strikið út þetta óhræsi úr skuldaregistri yðar.«
Bovreuil klóraði sér vandræðalega á bak
v‘ð eyrað og sagði:
»Mikil ósköp, þér getið reitt yður á að
eg með ánægju hefði afhent yður kröfubréfið,
en °ú liggur það heima í Parísarborg.
*Við 'reynum að afgera þetta án þess,»
sagði Don José kuldalega. »Pér skrifið bara
y 'rlýsing um, að eg hafi skilvíslega greitt yður
a,,a skuld mína, og sé skuldlaus við yður,»
«Eg Iæt yður fá hana þegar við komum í
land.»
«En ^þá verður Ieikurinn yður langtum
dýrari.«
»Hvernig þá?«
«Vitanlega vlljið þér verða algjörlega lans
við óvin yðar, eða er ekki svo?aOg yður verð-
ur ekki hjálpað til þess kostnaðarlaust.®
»Fyrir hvað á eg að borga þá peninga?»
»Gerið yður nú ekki heimskari en þér er-
uð; haldið þér að þér fáið nokkurnhér í Ame-
ríku til þess, að gera út af við þennan herra
Lavarede með nokkrum skammbyssuskotum,
nema fyrir peninga?»
Bovreuil fölnaði upp, og kvaðst alls ekki
fara fram á það, að Lavarede væri myrtur.«
«Ha! ha! öll hálfvelgja mun verða yður
til ásteytingar. Af dauðum manni stafar engin
hætta. Og þér misreiknið yður hraparlega, ef
þér látið þennan Lavarede halda lífi.»
Don José sýndi með þessu innra mann sinn,
og gamli Bovreuil fékk viðbjóð á hinni villi-
dýrslegu manndrápstilhneigingu hans. Pótt nirf-
ill þessi engan veginn hefði viðkvæma samvizku,
og hann einatt hefði með ósvífnustu fjárdrátt-
arbrögðum, og síðan fjárnámi og gauragangi,
neytt vandaða menn til þess aðfyrirfara sér, skaut
það honum þó skelk í bringu, að hugsa til
þess, að gengið væri að þeim með hníf eða
skammbyssu, til þess að myrða þá umsvifalaust.
»Lorraine» nálgaðist nú óðum miðjarðar-
baug.
Þegarhinstærri farþegaskip fara yfir miðjarðar-
línuna, eða línuna, sem sjómenn nefna svo, er
ávalt hátíðahald og eitthvert glens á ferðum
meðal skipverja. Petta var Lavarede og ensku
feðginunum vel kunnugt um, og þau voru
líka að verða vör við, að eitthvað stóð til með-
al hásetanna og þóttust þá vita að nú væri ver-
ið að undirbúa skírnarathöfnina, sem oftast nær
fer þá fram, og lýst hefir verið í mörgum sjó-
mannasögum.
«Pað er undarleg venja, þessi skírnarathöfn
undir miðjarðarbaugnum« sagði ungfrú Aurett
við; Lavarede,