Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Blaðsíða 3

JAKOB ÆRLEGUR
75
féllu flatir. En til allrar hamingju stóðu hinir,
og þegar hún reis upp, fékk hún þrjár kúlur
í brjóstið, og við það féll hún.; Eg hef aldrei
á æfi minni séð eins stóra skepnu. Eg hef ekki
séð svo stórt naut, að það gæti vegið meira
en tvo þriðjunga af því, sem hún var. Okkur
g;ekk seint að murka úr henni lífið, og á með-
an við vorum að því, hafði hann hlaupið í
norðrið og hvesti með miklu kafaldi. Hinir
hásetarnir vildu þá að við snerum strax aftur
til skipsins, enda hefði það óneitanlega verið
skynsamlegast; en eg hélt að élið mundi birta
fljótt aftur, og vildi ekki missa af svona falleg-
um feldi, og réð því af að verða eftir og flá
birnuna, því eg vissi það, að ef við létum
hatia liggja þarna svo sem tvær stundir, söfn-
uðust tóurnar að, því þeim yrði ólíku hægra
að ná í birnuna en hvalskrokkinn, og mundu
þær gera skinnin alveg ónýt. Hinir fóru svo
til skipsins og náðu þangað með illan - leik í
dimmviðrinu, en eg varð eftir; sá eg þegar
að þetta var mesta heimska úr mér, því að
hn'ðin versnaði óðum, fannkoman óx og eg
var orðinn stirður áf kulda áður en eg var
búinn með fjórðapartinn af birnunni að flá
hana. Til skipsins sá eg etigin ráð að ná, og
eS sá fram á, að eg mundi verða úti áður en
UPP birti bylinn. Loksins þreif eg til eina úr
ræðisins, sem var til bjargar. Eg var búinn
að flá allan kviðinn, en hafði ekki rist dýrið
a hol. Nú gerði eg það, valti innan úr henni
°8 skreið svo inn í skrokkinn, lokaði opinu
að mestu og leið svb vel, því að heitt var
enn í hræinu. Retta bjargaði lífi mínu. Eg hef
heyrt að franskir hermenn hafi gert hið sama
a Rússlandsferðinni góðu, drepið hesta sína,
°8 leitað skjóls við harðviðrunum í hræjum
N'rra. Nú, Jakob, eg bafði ekki legið nema
l'tla stund í þessu nýja húsaskjóli inínu, þegar
e8 fór að finna hina og aðra rykki og kippi
1 skrokknum, og þóttist eg þá vita að tóurnar
væru komnar til sögunnar. Pær hljóta að hafa
sk'ft hundruðum, því að þær voru alstaðar, og
sumar ráku trýnin inn um gatið, sem eg hefði
skriðið inn um. En eg tók þá hnífinn minn
og rak hann í trantinn á þeim, þegar þær
fóru að verða ofnærgöngular, því annars hefðu
þær étið mig upp til agna. Rær voru svo marg-
ar og gráðugar, að þær voru enga stund að
éta sig inn úr skinninu og fóru að rífa í sig
ketið. Reyndar var eg nú ekki svo hræddur
um að þær ætu mig, því eg hugsaði sem svo,
að ef eg sprytti upp, mundu þær leggja á
flótta. En það var þó ekki víst. Tvö—þrjú
hundruð hungraðir vargar vérða hugaðir, þeg-
ar þeir eru í hóp. En eg var hræddur um að
þær ætu upp skjólið mitt fyrir hríðinni, svo
eg sálaðist úr kulda. Loksins fór að birta, dags-
birtan fór að skína inn á milli rifjanna á bjarn-
arskrokknum, og eg hafði enga aðra hlíf en
rifin, og inn á milli þeirra kom trýni eftir trýni
og glefsaði í selskinntreyjuna mína. Eg fór að
hugsa um að kalla, til þess að fæla þær burtu,
en þá heyrði ég nokkra byssuhvelli, og komu
suman kúlurnar í bjarnarskrokkinn, en hittu
mig þó ekki. Eg æpti þegar svo hátt sem eg
gat, og hættu þeir þá þegar skothríðinni. Peir
höfðu skotið á tóurnar, en grunaði sízt að eg
væri innan í skrokknum. Eg skreið út, hríðinni
var stytt upp og skipsmenn vóru komnir út
að leita að mér. Bróðir minn var líka stýri-
maður á skipinu eins og eg, og var með í
leitinni, og bjóst varla við að sjá mig lífs aftur.
Hann faðmaði mig að sér, þégar hann sá mig
— eins og eg var líka útlítandi innan úr skrokk-
num. Nú er hann dauður, vesalingur. Og svo
er sagan búin, Jakob.« —
Daginn, sem miðdegisverðurinn átti að verða
fór eg til hans kl. 3, eins og hann hafði beð-
ið mig fyrir. Þegar eg kom, var alt trylt og
vitlaust í húsinu; frúin, hr Turnbull, brytinn
og þjónninn stóðu í borðstofunni og voru að
hájagast um það, hvort betur færi að þetta og
þetta stæði þarna eða hérna, og báðir þjónar-
nir lögðu orð í belg á þann hátt, að það var
auðséð, hvernig þeir voru vanir að haga sér
á heimilinu, steyttu sig og gerðu sig merkilega;
TurnbuII talaði einstöku sinnum fram í, en
kona hans mótmælti því æfinlega eða sneri út
úr — en það þorðu þó þjónarnir ekki sð gera.