Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Blaðsíða 23

. ERFÐASKRA WILSONAR.
95
Sá eini var Byggliby. Hann hataði mar-
skálkinn. Pað kvað svo ramt að þvi, að mar-
skálkurinn þorði ekki annað en hafa tvo vopn-
aða menn á verði um sig um nætur. Vissi
ekki nema Byggliby kynni að koma einhverja
nóttina í bræði sinni, og léti skammbyssu skila
til sín orðum frá ekkjunni. Og þó hann og
forfeður hans væru hetjur miklar, þótti honum
þó vissara að láta leynilögreglumann vera á
vakki útifyrir húsi sínu á daginn líka.
* *
*
Eitt ár var liðið. Málafærslumennirnir beitlu
öllum brögðum til að draga málin og hindra
að dómur félli í þeim. Loksins var nú ákveð-
ið að dómur skyldi upp kveðinn. 45 mála-
færslumenn fluttu mál fyrir 45 arfskrefjendur,
sem allir vonuðu að sér mundi lilotnast að
minsta kosti ein miljón arfsins, og í þeirri von
ruddu þeir óspart fé hver í sinn málafærslu-
mann, svo hann uppgæfist uú ekki þegar mest
á lægi. Reir iifðu ríkmannlega og keptust hver
við annan í eyðslu og yfirlæti, því þetta meira
eða minna sem til var mátti fara, arfurinn gjörði
gott úr því. Ró undruðust arftakar hálfvegis
þegar málafærslumennirnir allir 45 komu sér
siðast saman um það, að velja einu lögfræð-
>ng úr sínum flokki til þess að leiða málið
farsællega til lykta móti Byggliby og þeii þá
völdu ungan mann ónafnkendan, sem átti að
taka að sér að flytja svona vandasöm og marg-
brotin mál. En af því maðurinn var valinn að
tilhlutun Cargills marskálkspíþá hlaut öllu að
að vera vel fyrirkomið.
Daginn, sem manninn átti að velja, gengu
tveir menn í flýti gegnum fremri skrifstofur-
nar hjá marskálkinum — án þess að biðja um
leyfi eða berja að dyrum — beint inn í helgi-
dóminn til hans sjálfs og sögðu lágt um leið
°g þeir opnuðu dyrnar: >Hann keinui! Byggli-
bý kemur!«
»Látum hann koma,« sagði marskálkurinn
ohultur. Mennirnir, sem voru varðliðar mar-
skálksins hurfu burt, en inn kom maður með
miklum asa, heitur og sveittur. Vel klæddur var
hann og tigulegur ásýndum með hátt enni og
gáfuleg augu. Rað var Byggiibý, maður um fimt-
ugt. Hann opnaði helgidómshurðina, stóð á
þöskuldinum þegjandi litla stund og horfði á
marskálkinn, breiddi því næst út faðminn móti
honum, og í faðmlög féllust fjandmenn þessir.
Regar atlotum þeim létti, byður hr. Cargill gest-
inn til sætis.
»Eftir því héfur mér tekist fyrirætlun mín,«
sagði húsráðandi stillilega.
Hinn hristi með aðdáun höfuðið:
»Marskálkur! Rér eruð sá elskulegasti bófi,
sem til er f landinu. Eg ællaði ekki að trúa
mínum eigin eyrum, þegar eg heyrði allan
þorparalýðinn yðar velja einum munni son
minn til að standa gegnt mér í erfðaniálunum.
Eg kem beint frá lögfræðingasamkomunni. Reir
kusu hann allir sem einum niunni. Mig vantar
orð til að dást að ráðsnild yðar, marskálkur.«
»Pér gerið alt af mikið úr þessu, vinur.
Það sem eg ætlaði, var einuugis þetta, sem orð-
ið er, að gjöra versta óvin minn að vini, í þeim
tilgangi einum lét eg velja son yðar.«
»Það hefur yður sannarlega tekizt. Að hugsa
sér að hann sonur minn, sem eg, sannast að
segja, gjörði mér ekki allmiklar vonir um, skuli
vera kosinn til svona vandasamrar stöðu. Hon-
um verða allir vegir færir heðar. af. Hann er
þegar orðinn frægur. Þessi 45 varmenni þín
ruddu honum veg. Nú er hann hólpinn. En
eitt er það: Missir þú uú ekki traust og álit,
þegar allar þessar kröfur þinna manna falla ó-
gildar? Því vitaskuld gerir drengurinn eins og
eg vil í öllu þessu, og enginn fær snefil af
arfinum, nema ekkjan og börnin. Þú og þíuir
menn falla með háð og spotti.«
• Það hefði auðvitað orðið endirinn hvort
eð var,« sagði marskálkurinn og hló við. »Arf-
leiðsluskráin var svo meistaralega úr garði gjörð
hjá yður, herra Bygglibý, að þó réttir erfingj-
ar hefðu komið með kröfur, hefði þeim ómögu-
lega getað orðið framgengt, hvað þá þessum
45, sem ekkert hafa við að styðjast, ekki einu
sinni nokkra minstu sönnun fyrir frændsemi
sumra krefjendanna.«
»Nú því er svona varið! Svona varið!«
sagði herra Bygglibý undrunarlegur.