Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Blaðsíða 10

82
NYJAR KV0LDV0KUR.
»Pví gegnurðu ekki, þegar maður er að
kalla á þig —ha?« sagði flónið, »það eru gerð
boð eftir þér — komdu strax.«
»Hver gerir boð eftir mér?« svaraði eg og
roðnaði af gremju.
»Hvað ætl’ þér svo sem komi það við?
Ætlarðu að gegna því sem eg segi þér, eða
ekki?«
»Dettur ekki í hug,« svaraði eg, »eg stend
guði sé lof ekki undir yfirráðum annars eins
kjána, og ef þú værir svo nærri, að eg gæti
náð til þín, þá skyldi eg mölva á þér nauts-
hausinn, þó þykkur sé, og líka á húsbónda
þínum.«
Mannskömmin hvarf, og eg gekk um gólf
eins og áður.
Seinna frétti eg það, að boðin komu frá
frú Drúmmond — hún hafði viljað tala við
mig, þegar Sara var búin að segja henni frá,
hvernig í öllu lá, og hún var orðin sannfærð
um, að eg hafði sagt satt frá öllum málavöxt-
um. Hún hafði þá talað við mann sinn og
sýnt honum fram á, að eg hefði hagað mér
svo afburða vel meðan Tomkins var bókari,
að það mætti vera einhver gild ástæða til þess-
arar breyttu hegðunar, og Sara hafði farið ofan
í ritstofuna og náði í rifrildið af vöruskránni,
sem bókarinn hafði rifið í sundur. Hún var
svo rétt og nákvæmt rituð, að það mátti sjá,
að sumt af því sem eg sagði, var þó satt, og
mannvonzkan ein hafði verið ástæðan til að
rífa hana í sundur. Hr. Drúmmond tók sér
þetta nær en hann vildi kannast við. Hann sá
hann hafði farið ofgeyst. Hann skildi nú, hvers-
vegna eg þáði ekki peningana, og hann fyrir-
varð sig. Fáir vilja kannast við yfirsjónir sínar,
og Drúmmond fal því konu sinni að ransaka
málið nánara og leyfði lienni að gera boð eftir
mér. Eg hef sagt frá, hvernig boðunum var
skilað og hvernig þeim var tekið. Og svarið
frá mér var þannig orðað, að eg vildi ekki
koma, og eg hefði haft í hótunum með að
mola höfuðið á undirbókaranum og hr. Drúm-
mond. Reyndar vissi mannskrattinn, að eg átti
við bókarann, þegar eg nefndi húsbónda hans,
en þótti það matarmeira að setja nafn hr.
Drúmmonds í þess stað. Pað má geta nærri
árangrinum af þessum boðum. Sara varð dauð-
hrædd, frú Drúmmond ógnaði og hr. Drúm-
mond varð nærri feginn, að hann hefði þó
haft rétt fyrir sér. Svona stækkaði djúpið á
milli ennþá meira, og allar samgöngur milli
mín og þessa heimilis vorn nú slitnar. Mikið
er oft undir því komið í heimi þessum, að
boðum sé rétt skilað.
Meira.
LOFORÐIÐ.
Eftir L. G. Moberly.
XII.
f kirkjunni hafði Dimsdalsfjölskyldan sér-
stakan kirkjustól næst kórnum. Pau sæti hafði
sú ætt haft mann fram af manni. Hinu megin
framan við kórdyrnar vár Ragdford læknir og
fólk hans vant að sitja.
Fyrstu sunnudagana, sem Hope hafði verið
í kirkju, hafði enginn setið í Dimsdalssætinu,
en sunnudaginn eftir að Arthúr hafði hitt Hope
í garðinum, kom fóstra hans inn f kirkjuna í
messubyrjun og setíist í sæti sitt. Hope sat
gagnvart henni þannig, að þessi gamla frú hlaut
að verða fyrir augum hennar. Hún gat naum-
ast litið af hénni en horfði á hana undrun-
unarfull.
Lafði Dimsdal verðskuldaði líka að eftir
henni væri tekið, enda þótt hún væri orðin
sextug að aldri.