Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Blaðsíða 19

ERFÐASKRA WILSONAR
91
hafi maður brögðóttan og áræðinn málafærslu-
mann við hönd sér. Með því móti getur mað-
ur trúað því ótrúlegasta óg vonað það vit-
lausasta.
Eftir langa umhugsun sagði hann: »Ha!d-
ið þér að mögulegt sé að gjöra erfðaskrána
ógilda?*
»Hvort eg held,« sagði málafærslumarskálk-
urinn áfjáður. »HaIdið þér þá að eg kanske
vildi leggja nafn mitt og álit í hættu, —heyrið
þér hvað eg segi: nafn mitt og álit sem mála-
færslumaður —stofna því í voða, ef eg hefði
ekki vissa von, ef vonlaust væri að sigra? Rað
skal hepnast. Skoðið þér nú grandgæfilega erfða-
skrána! Hvert orð má hrekja, hvert einasta orð.
f*að er líkast því sem skraddari hefði sett það
saman. Og þessi Bygglíbý kallast málafærslumað-
ur. Yður er óhætt að reiða yður á mig. Nú
skuluð þér sjá til. Bróðir yðar sálugi var sagð-
ur sjúkur í 2 ár. Hann var sagður að vera
það. Látum okkur trúa því. Allann þann tíma
mátti hann ekki út úr svefnstofu sinni fara og
engan mann sjá nema konuna sína, og svo
hennan Bygglíbý. Eg sjálfur ætlaði að fá að
tala við hann nokkur orð viðvíkjandi járnbrauta-
iagningu fyrir rúmu ári síðan. Nei, fékk ekki!
Konan hans, sem vissi að eg var málafærslu-
uiaður, bannaði mér viðtal við hann. Jæja
herra minn, þér horfið undrandi á mig, yður
fer að gruna hið sanna, sé eg er. — Gott og
vel!— £g álít gkkj ag hinn dáni hafi verið eins
sjúkur og sagt var, eg álít að hann hafi verið
ueyddur til að umgangast engan, neyddur til
að gera erfðaskrána eins og hún var gerð.
Haldið þér að hann hefði annars gengið algjör-
!ega framhjá yður, einasta bróður sínum? Eg
á'it, að síðustu, að þessi Bygglíbý hafi félags-
skap me5 |<onu hjps dána— að hann, segi eg,
standi í einskonar sambandi við konu þessa. *
^arna kemur það!« tók herra Wilson fram
1 æstur, »Rarna kemur það! Ressi kona, herra
minn, konan þessi hafði eins og æfinlega á
móti mer- Rað er henni að kenna að eg núna
lIPP á síðkastið hafði ekkert af bróður mínum
að segja.«
»Jæja, Ioksins þá! jæja, loksins þá!« Herra
Cargill dró léttara andann. »Parna Ioksins skild-
uð þér það, herra minn. Pessi Bygglíbý hefir
í samlögum við húsfreyjuna neytt vesalings
manninn til að brjóta skyldulögmálið, að eg
ekki tali um Iagalega réttinn, neytt hann til að
ganga framhjá bróður sínum. Petta er grund-
völlur sá, sem við byggjum lögsókn okkar á.
Nú, hafði eg svo ekki rétt, að þetta væri eitthvert
hið merkilegasta mál, sem eg hef haft með
höndum?«
»Þér hafið fyrirtaks vitsmuni, herra mar-
skálkur. Eg er sannfærður um að yður mun
takast þetta. Látum okkur nú skoða þetta nán-
ara. Hvað háa kröfu ætli að eg ætti að gjöra?«
»HeIminginn! 6 miljónir til að byrja með.
Ef það verður fært niður verðum við að láta
okkur lynda minna, í byrjuninni skulum við
hafa þær 6.«
Herra Wilson hélt fyrir andlitið og álykt-
aði: 6 miljónir! Dálítill landsskiki í frjósama
beltinu. Ofurlítið kongsríki, hestar, vagnar, járn-
brautir útaf fyrir sig, furstanafnbót — þesskon-
ar draumsjónum sá hann bregða fyrir í ímynd-
uninni. 6 miljónir! Hann dró djúpt andann.
Hversu örlítil upphæð voru þessir '500,000
dollarar, sem hann' var búinn að reita saman,
fanst honum nú. Loks rétti hann marskálkinum
hendina:
»Gott og vel! Ekkjan getur gjört sig ánægða,
ef við lofum henni að hafa helminginn. En
hvað setjið þér nú upp?«
»Eg hefi hugsað mér að þér létuð m'g hafa
500,000 ef okkur heppnast þetta, en 25,000
hvort sem okkur lánast þetta eða ekki.«
Eftir að hafa hugsað sig um, sámþykti herra
Wilson þetta. Ynnu þeir málið, misti hann alt
sem hann átti nú, en fékk í staðinn 6 miljónir.
ef þeir töpuðu, varð hann að skaðast um einn
tuttugasta part allra eigna sinna. Vogun vinnur
og vogun tapar. Áfram nú með það.
En eitt var það enn, sem herra Cargill átti
óútrætt:
»Pér getið sjálfsagt skilið,« sagði hann, »að
eg fyrst um sinn verð að verja ölluffi tíma
Í2‘