Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Blaðsíða 21

ERFÐASKRA wilsonar
93
'stól og blaðaði brosandi í dagblaði, reykjandi
tveggja krónu v'ndil. Gaman var að þessu
hvernig blöðin höfðu eins og lyft honum alt
í einu upp í skýin úr skarninu, en variéga var
þó bezt að fara, gefa ékki fólkinu kost á að
grannskoða sig. Um 40 manns höfðú beðið
hann um viðtal þann morgun, en öllum varð
hann[_að neita sökum annríkis. Enn hringdi tal-
síminn: »Hver er það ? Er það herra málafærslu-
maðurinn?*
»Það er hann;«
*Hér situr maðursem við komum ekki burt.
Hahn vill endilega finna yður; gerir ráð fyrir
að mölva hurðina ef ekki sé opnað; hann lítur
út fyrir að vera úr sveit. Má hann koma ?«
»Látið hann koma.«
Marskálkurinn fleygði frá sér blaðinu og
vindlinum og lést vera að skrifa í ósköpum stórt
skjal þegar maðurinn kom inn; án þess að líta
UPP benti hann manninum á stól, en hélt áfram
°g skrifaði og skrifaði. Aðkomumaður settist
með lotningu í stólinn, þagði og beið. Loks
eRir tímakorn blés hann þungan, lagði frá sér
pennan, leit á gullúrið og segir þreytulega:
'‘Nú, nú, herra minn.«
Maðurinn kom nær og spyr hæversklega:
»Má eg bera fram fyrir yður málefni mitt?«
■“Já, það er að segja, einar 10 mínúturget
eg hlustað á yður. Lengri tíma má eg ekki
missa. Eg á annríkt í meira lagi eins og þér
sjáið.«
»Vissulega!« segir komumaður. Eg hef lesið
um arfleiðslumál Wilsonar, og er til yðar kom-
inn til að frambera inínar kröfur líka til arfs-
ms. Amma mín var mágkona afa herra Wil-
sonar sáluga. Þar að auki hef eg fyrir hér um
óil 30 árum lánað hinum látna 5 dollara. Ætli
Það sé nægilegt?«
Marskálkurinn var stokkinn áfætur. »Hvort.
það er nægilegt! Ef það líka er nægilegt. Eg
er nú hræddur um það. Rér eruð, segið þér
mer-----nú, mágkonusonarsonur, eða réttara
sagt: soriarsonur mágkonu afa Wilsonar heitins,
^etta stig ætternis er að vísu nýung, en því
fremur aetti það að vera tekið til greina. Og
svo líka peningalánið, 5 dollarar. Jæjæja! Rað
er ágætur málsstaður. En sjálfur get eg lítið
fyrir yður gjört, því er vefj eg vinn svo að
segja dag og nótt. Þessum 10 mínútum, sem
þér fenguð, stal eg frá sjálfum mér. Ein mín-
úta er eftir sé eg að er. Takið þér við miða
þessum og farið þér með hann til vinar míns,
malafærslumanns Bubblistons, hann mun sjá um
málefni yðar,«
Ofurlítil vísbending bara um, að nú væri
úti, með það fór maðurinn. Úti í næsta herbergi
var samstundis .sagt i »fóninum«: 100! Svo
þegar erfinginn ætlaði út þaðan, var hatm látinn
vita að samtalið þessar 10 mínútur kostaði 100
dollara. Hmn varð fyrst hálfhissa, en borgaði
svo eins og upp var sett. Arfurinn bætti það
upp. Tæpast var Jóakim kominn út, þegar anil-
ar ættingi Wilsonar sáluga bað um viðtal og
sætti sömu kjörum, en var vísað til annars
málafærslumanns. Nýir »erfingar« komu dag
eftir dag, viku eftir viku og öllum var vel tek-
ið oggefnar góðar vonir. Peningarnir streymdu
inn á hverri stundu, ekki einungis til marskálk-
sins, heldur einnig til allra málafærslumanna,
sem hann vísaði »erfingjunum« til. Hann hafði
lag á að senda þeim »erfingja«, sem honum
þótti mestu varða að hafa sér hliðholla. Mála-
færslumennirnir áttu ekki minstan þátt í lofinu
um hann í blöðunum.
Vesalings jóakim, sá hinn sami sem fyrstur
kom til marskálksins, stóð með miðann sem
honum var fenginn og var að lesa útanáskriftina
til Bubblistons málafærslumanns. Fyrst hann var
búinn að kosta til 100 dollurum fyrir 10 mín-
útur, þá var bezt að reyna að halda áfram og
fá arf. Hann fann bústað Bubblestons. Þar varð
hann að bíða í V* tíma, því málafærslumaður
sá var líka í voða annríki. Reyndar sat hann
að spilum með kunningja sínum. Spilaði upp
á peninga, það gjöra allir Ameríkumenn, götu-
strákarnir spila upp á eyri, auðmennirnir upp
á stórsummúr. Bubbleston spilaði upp á smá-
skildinga. Rað var langt síðan að hann hafði
haft önnur störf með höndum, svojóakim kom
alveg óvænt, alveg eins og af himnum sendur.