Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Blaðsíða 7

JAKOB ÆRLEGUR.
79
mér hringsnerust ótal óþektar tilfinningar, og
eg var eins og lamaður af sóttveiki. En svo
var eg kallaður inn til Drúmmonds. Hodgson
hafði raknað við aftur eftir rothöggið, eins og
auðvitað var, og hafðu skýrt frá því sem gerst
hafði, og hafði ungi undirbókarinn staðfest alt
með honum, enda var hann enginn vinur minn,
en gefinn fyrir að smjaðra sig inn á yfirmenn
sína. Geta má njerri, að sögunni var skamm-
arlega hallað á mig. Eg gekk inn í dagstofuna,
og voru þau þar inni, Drúmmondshjónin og
Sara litla, og flóði hún öll í táfum. Eg var
ekkert kvíðafullur, þegar eg kom inn; eg var
ofsár í skapi til þess. Frú Drúmmond var al-
varleg og raunáfeg, en hr. Drúmmond hörku-
legur á svipinn.
»Jakob Ærlegur, eg hef látið kalla á þig,«
sagði hann, »til þess að segja þér, að þú hef-
ur hagað þér svo skammariega við bókarann
minn, að eg get ekki haft þig lengur undir
mínu þaki. Það lítur út fyrir, að það, sem eg
var vottur að í dag, hafi aðeins verið fram-
hald á ótilhlýðilegri og ósvífinni framkomu,
þar sem þú hefur gert þig áður sekan í magn-
aðri vanrækslu á skyldum þínum. Geri eg ráð
fyrir, að samvera þín með þessum drykkju-
karli á bátnum og þessum ósvífna strák hans
hafi leitt þig til slíkrar heimsku. Rú getur nú
sagt, að þú hafir heldur viljað vera kyr á ánni
og ekki fara að vinna á landi. Rað er því
miður oft, að ungir menn láta meira leiðast
af óskum sínum en því, hvað þeim er fyrir
beztu. Og happ er það fyrir þá, ef þeir hitta
fyrir sér eldri menn, sem vilja þeim vel og
teyna að koma þeim áfram til manns. Eg hafði
vonað að geta komið þér á hærra stig í þjóð-
félaginu, en eg hafði hugsað mér í fyrstu, þeg-
ar þú barst föður- og móðurlaus upp í hend-
urnar á mér. En nú sé eg, að eg hef farið
þar á villugötum. Pú hefur bæði reynzt hrekk-
vís og vanþakklátur.«
»Það hef eg ekki verið,« tók eg djarflega
fram í.
“Jú, þú hefur gert það, eg hefi sjaifur ver-
vottur að skammarlegri breytni þinni, og er
svo að sjá sem mér hafi leynst hún Iengi. En
eg lét innrita þig sem kensludreng á ánni, og
þann námstíma verður þú að enda út. En þú
mátt ekki búast við neinu af mér framar. Rú
verður nú sjálfur að hafa þig áfram héðan af,
og eg vil vona að þú snúir þér til betri veg-
ar. Rú getur nú farið aftur fram á þiljubátinn,
þangað til eg get komið þér fyrir á öðrum bát.
Því eg álít skyldu mína að draga þig undan
illum áhrifum, og vil ekki hafa þig lengur í
í hóp með þeim feðgum. Eitt skal egtakafram:
Þú hefur verið nokkra mánuði á ritstofu minni,
og ert nú á leið að fara út í veröldina. Þarna
hefurðu 10 pund fyrir vinnu þína,« og hann
lagði peningana um leið á boxðið; »og svo
manstu það, að þú átt dálítið af peningum í
mínum vörzlum, og eru á vöxtum þangað til
kenslutími þinn er á enda. Eg álít mér skylt
að halda í þessa peninga þangað til; þá getur
þú komið og fengið þá greidda hjá mér. Eg
reiði mig fastlega á það, Jakob, að þessi harði
skóli, sem þú nú átt að fara í gegnum, veki
hjá þér viðurkenningu þess, sem rétt er, og
gleymir illum ráðum, sem þú hefur lært af fyrri
félöguni þínuni. Reyndu ekki að bera hönd
fyrir höfuð þér — það er ekki til neitis.*
Svo stóð hr. Drúmmond upp og gekk út
úr stofunni.
Eg hefði reynt að svara, hefði hann ekki
sagt síðustu orðin. Eg reiddist af þeim aftur,
því að eg hafði nokkuð blíðkast í skapi við
það, að þær mæðgur voru inni. Eg stóð sem
staur og horfði fast í augu Drúmmonds, er
hann gekk út. Það var tekið sem forherðing
og ósvífni af mér.
það var líkast því að Drúmmond ryki á dyr
til þess að láta sýnast, að hann léti ekki þoka sér,
til þess að frúin gæti svo Ieitað hófanna hjá
mér á eftir, hvort eg væri fáanlegur til að játa
brot mitt og biðja um vægð á dómi mínum.
Eu stilling sakleysisins hjá mér var metin þrjóska,
og þegar eg roðnaði, af því eg fann að eg var
halður fyrir rangri sök af þeim er eg átti bæði
að elska og virða, var það lagt út á verri veg
fyrir mér. Frú Drúmmond horfði raunalega á