Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Blaðsíða 5

JAKOB ÆRLEGUR.
77
»Jú, núna seinni árin; en einusinni var til
stúlka, sem hét Polly Bacon frá Wapping, sem
tók hendi minni í meðlæti og mótlæti.«
»Ja Turnbull, nú gengur fram af mér; eg
hét Mary, og Bacon er heiðarlegt enskt ættar-
nafn. Og rhér áttu það að þakka, að þú getur
haft það ættarmerki á vagninum, og það er
þó nokkurs virði, skal eg segja þér.«
»Að niinsta kosti var það nógu dýrt, þeg-
ar eg þurfti að punga út fyrir það.«
»Borgunin var fyrir leyfið að bera nafnið,
því annars hefðurðu aldrei fengið það.«
»Og kærði mig ekki um það heldur. Hvað
heldurðu eg kæri mig um annan eins hégóma?«
»þér hefði verið nær að spyrja mig ráða,
Turnbull, heldur en verða að háði og spotti
hjá skjaldmerkjafræðingunum. Hver annar en
vitlaus maður hefði valið sér þrjá hvalskutla
og þrjár tunnur, með blásandi hval fyrir skjald-
armerki? Bara til þess að básúna það út um
allar jarðir, sem hefði átt að vera falið eilífri
gleymsku. Og svo þetta andstyggilega einkunn-
arorð: »Lengi lifi lýsi og spik, lifi þau að
eilífu.« Pvílík andstygð. Pað ér nóg til að gráta
yfir því að eilífu.«
»Og skjaldmerkjafræðingarnir sögðu mér
það ætti vel við —það sögðu þeir nú.«
»Jú, þeir þáðu peningana og hlógu svo að;
það hefði ekki kostað einum eyri meira að hafa
eina fjóra griffona, Ijón, sex parðusdýr og hönd
rneð rýting. En við hverju öðru var að búast
af þér?«
»En mundu eftir einkunnarorðinu, sem þú
vildir hafa.«
»Já, það átti vel við: »Sá er fyrirlitinn, sem
treður sér fram.« Var það ekki svo, hr. Ær-
legur?«
»Jú, við höt'ðum það fyrir forskrift í skóla.«
»Nei, ónei, eg fann það upp sjálf.«
En... pikk —ikk —ikk —ikk. Nú fóru gest-
•rnir að ryðjast að, þjónninn við dyrnar sagði
hl og inn komu þeir hver af öðrum, og ekki
gekk i öðru en kveðjum og glóandi gullhöm-
rum. Fyrst þegar Drúmmond var seztur, varð
Turnbull á sú skyssa, að fara að tala við hann
um verð á kolum, og fékk frúin af því svo
mikinn höfuðverk, að Turnbull steinþagnaði.
En svo fór, að honum var alveg sama um all-
an höfuðverk hennar.
Samsætið’var leiðinlegt. Frúin gerði hvert
glappaskotið á fætur öðru, og við urðum feg-
nir þegar boðinu var lokið og hver fór heim
til sín.
SJÖUNDI KAPITULI.
Nýji bókarinn og manndygð hans.
Eg var um átta mánuði hjá Drúmmond,
þangað til nýi bókaraþjónninn kom — stuttur
kubbur og digur, um tvítugt og ekki gáfuleg-
ur. Vonaði eg þá að eg losaðist, því að mig
langaði mjög út á fcrjubátinn aftur; eg ætlaði
ekki að halda út að sitja niðurnegldur á stól
við skriftir svona dag eftir dag. En það varð
ekki af því. Pessi nýi ritari reyndist ekki vel
að sér og bókarinn sagði það væri svo mikið
annríki, að eg mætti ekki missast. Pað var: nú
alveg satt. Drúmmond hafði keypt fyrir nokkru
vörugeymslustöð'með mörgum geymlsuhúsum
og íbúðarhúsi í öðrum stað í bænum, og þurfti
til þess allmikið fé og miklar skriftir og vafn-
inga eins og gerist. Bókarinn, sem hét Tom-
kims, hafði verið um mörg ár í þjónustu Turn-
bulls og reynzt honum trúr. Tók því Drúm-
mond hann upp í félag með sér og setti hann
yfir vöruhúsin í Bredford og fluttist hann því
þangað. Vantaði þá alveg aðalbókara heima.
Svo var margt annað, sem þá var um að hugsa,
því að Drúmmond var altaf að auka stórum
kaupsýslu sína. Hanu átti_ orðið marga ferju-
báta, sem fluttu allskonar vörur til og frá vöru-
húsum hans, svo að altaf var nóg að gera.
Við og við hitti eg þá fegða, Tumana, og var
svo að heyra, að þá langaði ekkert síður til
þess að eg kæmi aftur til þeirra, en mig lang-
aði sjálfan út á bátinn aftur. En Drúmmond,
og einkum þó frúnin, var altaf að telja mér
trú um það, að það væri stórum efnilegra til
þess að komast áfram að vera á landi og halda