Nýjar kvöldvökur - 01.04.1913, Blaðsíða 6

78
NYJAR KV0LDV0KUR
áfram skrifstofustörfunum, enda þóttist hann
með engu móti mega missa mig, sízt á með-
an hann hefði ekki fengið bókara, sem væri
vel inni í störfunum.
Hann kom nú fljótlega og tók til starfa í
stað hr. Tomkins, þegar við fórum frá vörustöð-
inni í Brentford, og gerðist þá yfirmaður minn.
Hann lét ekki lengi bíða að gerast mér óvin-
veittur, og virtist öfund lians og óbeit til mín
vaxa að sama skapi og Drúmmond varð mér
hollari og ánægðari með mig.
Einn daginn var eg niðri á skipi með gamla
Tuma og amerískum skipstjóra og vorum við
þar að tala saman. Rá vatt Hodgson — svo hét
hann, nýi bókarinn —fram á skipið, og mælti
hann þegat:
»Rú þarna, Jakob, upp með þig undireins
og að púltinu þínu. Eg vil enga augnaþjóna
hafa undir mér. — Út með þig, undireins.*
»Heyrið þér, herra pennasleikir,« kallaði þá
gamli Tumi, »ætlið þér að segja með þessu,
að Jakob sé augnaþjónn?«
»Já, það segi eg, og vil engar slettur hafa
úr yður, eða eg læt óðara reka yður frá bát-
num, gamli ómagi.«
»Ja, hvað snertir fyrri partinn af orðum
yðar, þá skal eg segja yður í allri kurteisi, að
þau eru haugalýgi, en seinni hlutann þurfið
þér víst fyrst að sanna.«
Skapið í Hodgson batnaði ekki við þetta
tilsvar Tuma. Mér fór líka að renna í skap,
því að eg hafði orðið áður fyrir meira en litl-
um ónotum, og litli Tumi brann í skinninu
áð taka minn málstað. Hann lézt slangrast nærri
Hodgson og sagði við mig um leið: »Nú, eg
hélt þú værir ráðinn á ferjubátnum, Jakob, en
það er svo að sjá, sem þú sért bundinn á rit-
stofunni. Hvað ætlarðu að þjóna lengi þar?«
sRað veit eg ekki,« svaraði eg stuttlega,
»en eg vildi óska að það færi nú að styttast
• U '
1 þvi.«
»Rað er gott, herra góður; eg skal segja
hr. Drúmmond frá, hvernig þér hagið yður.
Hann skal fá að vita um undanbrögð yðar.«
»Undanbrögð? Svo þér ætlið að tala um
undanbrögð hans? Hans störf eru handbrögð
við stýrið, en ekki að læra af yður svikabrögð
við púltið,« svaraði gamli Tumi.
»Svikabrögð? Hvað meinið þér með því,
kolgrár þorparinn?« sagði Hodgson í ofsareiði.
»Faðir minn meinar víst þessar margvfltu
höfuðbækur,« sagði litli Tumi.
Retta ónotasvar kom úr þeirri átt er Hodg-
son átti sízt von á, og óx honum nú reiðin
um allan helming.
»Rað er svo að sjá, að þú hafir svarað
Itonutn æðisárt,« sagði gamli Tumi, »en eg skil
ekki hvernig.«
»Pú hefur kent mér að lesa og skrifa, fað-
ir minn,« svaraði Tumi, »og þá er hægt að
lesa á milli línanna. Eg reyni altaf að bæta við
það, sem eg kann, hvar sem eg get —og þetta
hef eg heyrt á markaði í Barthelemy.«
»Og hefur komið illa við hann með því.«
»Rví ætli maður geri það ekki til að hjálpa
vini sínum? En vittu til, faðir minn, þetta stend-
ur ekki lengi. Pað er óveður í aðsigi, og þó
Jakob sýnist rólegur núna, líður ekki á löngu
áður enn hann bítur frá sér.«
Tumi spáði rétt. Eg hafði ekki setið nema
svo sem eina mínútu við púltið mitt, þegar
Hodgson kom inn og fór að skamma mig svo
að eg stóðst ekki mátið. Eg hafði skrifað rétta
og vel ritaða vöruskrá, en hann hrifsaði hana
út úr höndunum á mér og reif hana í sundur,
og skipaði mér svo að skrifa hana upp aftur.
Eg reiddist og taldist undan, fleygði frá mér
pennanum og hvesti augun framan í hann;
hann varð þá enn reiðarhog þreif stóra skruddu
og kastaði henni í höfuðið á mér. Eg tók aft-
ur reglustiku*) og borgaði honum sendinguna.
Regfustikan var á leiðinni þegar hr. Drúmmond
kom inn í ritstofuna, og hann kom mátulega
til þess að sjá Hodgson rjúka út af, því að
keflið kom rétt í mitt enni honum, en eg stóð
gióandi af reiði bak við púltið mitt, og brutust
þá ótal tilfinningar um í hjarta mínu. Hvað
lengi eg sat þar svo, veit eg ekki, en það hafa
að minsta kosti verið tvær stundir. því að í
*) Reglustikur þessar eru áttköntuð kefli.