Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Qupperneq 8

152
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
á höfði, er af var hálft barðið og úr var koll-
urinn. Frakkinn hans, ef hann yfir höfuð var
í nokkrum frakka, náði honum niður á hæla,
og hnapparnir á bakinu voru um hnésbæturn-
ar. Hann hafði aldrei néma einn létta til að
halda uppi um sig buxunum; þær voru því
venjulegast ærið síðar í ísetuna, en lítið til að
fylla út í hana með. Buxnaskálmarnar voru
ullaðar upp að neðan og drógust í svaðinu, ef
þær voru ^ekki upp brotnar. Ressi drengur
mátti altaf lifa og láta eins og hann vildi, því
að enginn skifti sér af honum. í góðu veðri
lét hann fyrirberast á nóttunni á einhverjum
tröppunum, eða, ef vont var veður, í tómum
tunnuræflum. Hann þurfti aldrei að fara í skóla
eða kirkju, og hann mátti baða sig og fara á
fiskiveiðar þegar hann iysti. Enginn skifti sér
af því, þó að ’nann færi í áflog eða illindi, og
hann mátti vera á fótum meðan hann nenti því.
Hann var jafnan sá fyrsti drengur sem fór að
ganga berfættur á vorin og síðastur allra setti
hann upp skó á haustin. Hann þvoði sér aldrei
og hafði aldrei fataskifti, og svo gat hann bölv-
að alveg óttalega. í einu orði sagt, hann naut
allra þeirra gæða, sem gerir lífið þess vert að
lifa, og því öfunduðu allir drpngir hann.
»Sæll vertu, Huck!« kallaði Tumi til þessa
unga skógarmanns.
»Komdu sæll. Hvernig líður þér
»Ágætlega. Hvað ertu með?«
»Dauðan kött.«
»Æ, lof mér að sjá hann. Hvað? hann er
stirður eins og spýta. Hvar hefurðu náð í hann?«
»Eg keypti hann af dreng?«
»Hvað kostaði hann?«
»Eg gaf fyrir hann blátt biblíukort og svíns-
blöðru, sem eg fékk í sláturhúsinu.«
»Hjá hverjum fékstu bláa miðann?«
»Eg keypti hann fyrir hálfum mánuði af
Benna Rogers fyrir fiskistöng.«
»Heyrðu, til hvers ætlarðu að hafa köttinn?«
»Til þess að ná af vörtum.«
»Retta hef eg aldrei heyrt! Hvernig er far-
ið að því?«
»0, það er nú vandalítið. Rú ferð út í
kirkjugarð um miðnæturskeið og hefur með þér
köttinn. Rú gengur að einhverri illvirkjagröf—
það verður að vera nýbúið að jarða hann —
Um miðnættið kemur þangað púki, kanske líka
fleiri en einn, til að sækja sálina, en þú sér
þá ekki. Rú heyrir eins og vindþyt, getur líka
vel verið þú heyrir þá tala. Regar þeir svo
rogast á stað með sálina, grýtir þú kettinum á
eftir þeim og segir:
»Andi, sál og aumur köttur, allir farið skjótt!
Við ykkur ljótu og leiðu vörtur, losni egí nótt!«
i
og þá hverfur samstundis hver einasta varta.«
»Eg get nú trúað því, en hefurðu reynt
þetta sjálfur?«
»Nei,en gamla Hopkins hefur sagt mérþetta.«
»Segðu ekki lengur, þá er það víst satt, því
þeir segja að hún sé göldrótt.«
»Já, eg held það svari því, að hún sé göldr-
ótt! Hann faðir minn hefur fengið að kenna
á því; hann hefur sjálfur sagt mér það. Hann
var einu sinni á gangi eins og gerist, og var
ekki svo sem að hugsa um neitt sérstakt.
Þá sá hann hvar hún slóð og glápti á hann
blóðrauðum glyrnunum og tautaði eitthvað.
Hann grunaði þegar, að hún mundi vera að
magna að sér einhverja óheill, tók upp stein
og hent/ að henni, og hefði hún ekki beygt
sig, þá hefði steinninn lent í hausinn á henni.
Jæja, viíi menn! Sama kvöldið datt hann ofan
af skúrþaki, þar sem hann var að sofa úr sér
vímuna, og handleggsbrotnaði.*
»Ja, sei, sei; þetta er Ijóta sagan. En hvern-
ig vissi hann, að hún vildi honum ilt, þó hún
horfði á hann?«
»Heldurðu hann sæi það ekki strax á henni.
Rarna stóð hún og skaut að honum ranghvolfd-
um glyrnunum, og svo muldraði í henni, dreng-
ur! Veiztu það ekki, að þegar þetta hyski er
að tauta eitthvað svona, þá er það að fara með
»Faðir vor« aftur á bak!«
»Já, en heyrðu mér; hvenær ætlarðu að
gjöra tilraun með köttinn?«
»í kvöld. Eg tel víst að Vilhjálmur gamli
verði sóttur í nótt. Hann var eins og þú vissir
mesta fyllisvín og þorpari.*