Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Qupperneq 33

ARABAHÖFÐINGINN
27
Hún gat nú séð mílur vegar umhverfis
sig. Allar takmarkalínur sjóndeildar-
hringsins voru skýrar og skarpar undir
sólarlagið. Hún reið hratt áfram og tók
loks að efast um, að þau næðu næsta
áfanga fyrir myrkur. Þau höfðu nú riðið
lengi og harðara heldur en þau höfðu
ætlað sér, og hún furðaði sig á, að þau
skyldu ekki fyrir löngu vera búin að ná
aftur úlfaldalestinni. Hún hleypti brún-
um og leit á úrið sitt.
„Hvar er lestin yðar, Mústafa Ali?“
hrópaði hún. „Eg sé engin líkindi til vinja
ennþá, og nú er bráðum komið myrkur“.
„Ef að mademoiselle hefði haldið fyrr
af stað“, svaraði hann gremjulega.
„Þó að eg hefði lagt fyrr af stað, myndi
það samt hafa orðið of seint! Á morgun
verðum við að haga þessu öðruvísi“, sagði
hún í ákveðnum róm.
„Á morgun“, tautaði hann í hálfum
hljóðum.
Díana leit athyglislega á hann. „Hvað
voruð þér að segja?“ spurði hún borgin-
mannlega.
Hönd hans lyftist ósjálfrátt upp að enn-
inu á honum. „Allah ræður morgundeg-
inum!“ tautaði hann í sérkennilegum
málróm.
Díana var í þann veginn að svara hon-
um fremur hvatskeytlega, en’ tók allt í
einu eftir nokkrum dökkum blettum yzt
úti við sjóndeildarhring og hætti við það.
þeir voru ennþá of langt undan til þess
að hún gæti séð þá greinilega, en hún
benti í áttina og starði á þá með athygli.
„Lítið þér á! Er þetta úlfaldalestin?"
kallaði hún.
„Eins og Allah þóknast“, svaraði hann
enn auðmjúkari en áður, og Díana varð
hálf gröm, og óskaði þess, að hann hætti
nú þessum barnaskap að varpa frá sér
sjálfum allri ábyrgð og yfir á forsjónina,
og sýndi nú heldur meiri áhuga og um-
hyggju fyrir lestinni, sem var þeim alger-
le'ga horfin.
Dökku blettirnir voru á hraðri ferð yfir
sandsléttuna. Leið því ekki á löngu, áður
en Díana varð þess vís, að þetta var ekki
hægfara úlfaldalestin þeirra, sem hér
nálgaðist, heldur hópur vopnaðra manna,
sem komu ríðandi á móti þeim á harða
spretti. Þau höfðu eigi mætt neinni lif-
andi veru, síðan kaupmannalestin fór
fram hjá þeim um morguninn, og Díana
hafði því skemmtun af þessum aröbum,
sem þarna komu þeysandi langtum hrað-
ara en lestin hafði farið. í Biskra hafði
hún séð margar lestir koma til borgar-
innar. En hún hafði þó aldrei séð svona
marga menn vopnaða í einu, og heldur
aldrei í svo fjölskrúðugu umhverfi. Hún
gat með engu móti komið tölu á þá, þar
eð þeir riðu samhliða, og vindur feykti
til hinum víðu, hvítu skikkjum þeirra,
svo að hver maður varð eins og heljar
risi til að sjá. Díana varð allt í einu alveg
í loftinu. Þetta var eins og að mæta skipi
út á regin hafi! Það var kærkominn við-
burður og tilbreyting, — auðnin og til-
breytingaleysið var farið að þreyta hana
og gera hana dapra. Ef til vill stafaði það
af því, að hún var orðin svöng, eða af
því að hún var farin að þreytast, eða þá
ef til vill eingöngu af því, að hún var svo
sárgröm yfir hinni lélegu tilskipun ferð-
arinnar, sem allt var fararstjóranum að
kenna. Rétt áður en Arabamir komu í
ljós, hafði Díönu fundist auðnarkyrrðin
leggjast á sig eins og þungt farg. En er
þessir menn komu þeysandi á harða
spretti á móti henni, gerbreyttist allt á
svipstundu. Þetta var þó hraðstreymandi
líf mitt í þessari ógnar-auðn!
Hún varð svo hrifin af öllu þessu, að
hún reið hratt fram á móti foringjanum.
Nú voru þeh’ komnir svo nærri, að hún
gat séð, hve fallegir hestarnir voru, og
einnig reiðmennirnir. Og aUir voru þeir
4*