Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Qupperneq 37

ARAB AHÖFÐINGINN
31
þola nærveru hans, sem hún hataði, og
finna hið þvingandi faðmtak hans.
Hvernig skyldi þetta enda? Hvert héldu
þau nú? Hún vissi ekki neitt; vissi ekk-
ert, hvert þau fóru, hún fann aðeins, að
hesturinn þeystist áfram, en maðurinn á
baki hans sat jafn rólegur og hreyfði sig
léttilega til í hnakknum, án þess þó að
lina minnstu vitund á takinu utan um
hana.
En þegar hún framvegis lá alveg kyrr
og hreyfingarlaus, var sem takið linaðist
ofurlítið, svo að hún gat að lokum snúið
höfðinu og andað að sér hreinu lofti. Hún
svelgdi í sig svalfrískt loftið með vel-
þóknun. Þó að hún gæti ekkert séð, var
hún samt viss um, að nú var komin nótt,
sú nótt, sem hún hafði þráð og óskað eft-
ir að kæmi, áður en þau næðu næsta á-
fanga; en nú virtist henni nóttin óttaleg.
Hreint og svalt næturloftið færði henni
nýja krafta og brýndi þá ögn af skapi og
hugrekki, sem enn bjó með henni. Hún
hleypti í sig öllum sínum kjarki og krafti
og hnykkti sér aftur á bak í stæltan boga
og reyndi að smeygja sér út úr armtak-
fnu, sem nú var nærri því alveg laust ut-
an um hana, en sporarnir á hælum henn-
ar hjuggu í síðu hestsins, svo að hann
trylltist og prjónaði hátt í loft upp og blés
og titraði. En Arabinn var leiftur-snögg-
ur og greip í sama vetfangi utan um
hana. Hún brauzt um eins og tryllt og
reyndi að losa sig; en hún sat föst eins og
í bóndabeygju. Rétt á eftir tók hann einn-
ig hinum handleggnum utan um hana og
stýrði svo æstum hestinum með hnjá-
þrýstingi.
„Doucement! Doucement!“ Hún heyrði
hina mjúku og þýðu rödd hans með ein-
kennilega hægri fallandi. Það var eins
og hún kæmi langt að. Því að nú þrýsti
hann á ný höfði hennar fast upp að sér,
og hún vissi ekki, hvort það var hún eða
hesturinn, sem hann átti við. Hún barð-
ist við að lyfta höfðinu og að reyna að
losa sig unz rödd hans kvað við á ný: -f~
„Liggðu kyrr, asnaprikið þitt litla!“
sagði hann harkalega allt í einu, og
neyddi hana hranalega til að vera kyrra,
svo að hún furðaði sig alveg á, að það
skyldi vera nokkurt rifbein heilt eftir í
vesalings skrokknum á henni. Að lokum
var öll mótspyrna hennar brotin á bak
aftur, og hún stóð alveg á öndinni og
beygði sig algerlega fyrir þessu ofurefli,
sem henni tjáði ekki vitund að strita á
móti. Maðurinn virtist finna það á sér, að
hann hefði nú yfirbugað hana. Hann virt-
ist nú aðeins hugsa um að stjórna hestin-
um, og nú heyrði hún aftur þennan lága,
hlakkandi hlátur, sem hafði haft svo ein-
kennileg áhrif á hana, er hún skaut á
hann og missti marksins. Þá hafði hún
ekki áttað sig á, hvað það var; en nú
fann hún, hvernig þessi tilfinning magn-
aðist og gagntók hana algerlega, unz hún
varð þess fyllilega meðvitandi, að það var
óttinn og hræðslan, sem í fyrsta sinni á
ævinni hafði gripið hana; — það var ein-
kennilegur ótti, sem hún barðist árang-
urslaust gegn. Hann læsti sig um hana
alla með þvílíku heljarmagni, að hana al-
veg svimaði. Það leið þó ekki yfir hana,
en allur taugaóstyrkur hennar virtist al-
gerlega þorrinn, og henni varð það allt í
einu fyllilega ljóst, hve hún var ægilega
illa stödd.
Upp frá því hafði Díana enga hugmynd
um, hvað tímanum leið, hvort þessi
þeysireið stóð yfir mínútur eða klukku-
stundir, því að þessi ógurlegi ótti gagn-
tók hana meir og meir og dró úr henni
allan mátt bæði andlega og líkamlega.
Hún reyndi að yfirbuga þessa tilfinningu
með því að hæðast að sjálfri sér, en
árangurslaust! Hún reyndi að telja sér
trú um, að þetta væri aðeins hugarburð-
ur einn, en óttinn var þar eftir sem áður,
og hann vakti hjá henni ýmsar hugsanir,