Nýjar kvöldvökur - 01.01.1938, Síða 48

42
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kaldhæðnislega. Er þú kynnist mér betur,
muntu komast að raun um, að ég treysti
ekki um of á tilviljun eina. Allt er í
höndum Allah! Blessað sé nafn hans? Það
er gott! En það er líka gott að vita, að
Allah er eigi sífellt að fást við málefni
vor mannanna, og haga sér svo samkvæmt
því. Hefði ég t. d. lagt þetta málefni í
hendur tilviljunar einnar, hefði auðveld-
lega getað orðið morð úr því — þótt vér
hér í eyðimörkinni teljum þessháttar eigi
morð. Það er allt saman ósköp blátt á-
fram Voyons! Þú borgaðir Mústafa Alí
fyrir að fylgja þér um eyðimörkina — ég
borgaði honum ennþá meira fyrir að
koma með þig til mín. Ég borgaði honum
nægilegt til þess, að hann sætti sig vel
við að flytja frá Biskra, þar sem hann gat
átt á hættu að verða spurður að ýmsu,
sem erfitt hefði getað orðið að svara. Nú
er hann farinn í annan stað, þar sem
hann er eigi alveg ókunnugur, — og þar
getur hann nú aflað sér góðs álits sem
dugandi fylgdarmaður“.
Dauðaþögn ríkti í tjaldinu. Díana þukl-
aði um háls sér. Henni fannst hún ætla að
kafna. Þetta hafði þá alls ekki verið nein
tilviljun! Þau höfðu alls ekki mætzt af
tilviljun einni, heldur var það djöfullega
sniðug veiðibrella! En hve heimsk hún
annars hafði verið frá upphafi — alveg
óumræðilega heimsk! Hún gnísti tönnum
af bræði. Skimandi augnaráð Mústafa Alí,
asinn á honum að komast af stað frá vinj-
unum, þar sem þau höfðu hvílt sig, allt
þetta var nú auðskilið! Hann hafði svei-
mér leikið snilldarlega, það mátti hann
þó eiga! Og síðasta atriðið, þegar hann
lézt hafa orðið sár af skoti og oltið af
hestinum, það var hreinasta meistara-
verk af gamanleik, hugsaði hún með sér
og var gröm í skapi. Og svo hesturinn,
sem hún hafði fengið til reiðar, það var
auðvitað hestur höfðingjans, vaninn við
að hlýða blístri hans. Hann hafði einnig
fitlað við marghleypxma hennar, svo að
hún hafði ekki einu sinni hitt til hliðar
við markið, eins og hún hafði haldið.
Hún minntist þrusksins á hótel-herberg-
inu í Biskra og hvítu vofunnar, sem sýnd-
ist skjótast burt. Það hafði verið maður
inni á herberginu hennar, Mústafa Alí
eða einhver af mönnum hans hafði læðst
þangað inn og skipt um skothylki. Bara
púðurskot! Jú, þeir höfðu svo sem ekki
gleymt neinu því, er með þurfti, til þess
að áætlun þeirra gæti heppnazt vel.
Það var eins og netið, sem henni fyrr
um daginn fannst vera að vefjast utan
um sig, herti nú að henni, svo að hún gat
sig hvergi hreyft og ætlaði alveg að
kafna. Hún tók andann á lofti. Og henni
virtist, að sólin, sem var að setjast, tæki
undir sig stökk upp í gullin skýin í vestri,
— svo herti hún upp hugann og þurfti til
þess að beita öllum sínum lífs og sálar-
kröftum, og tautaði lágt:
„Hversvegna hafið þér gert þetta?“
Hjarta hennar stöðvaðist sem allra
snöggvast, og augu hennar stóðu galopin
af ótta. Hann hafði gengið fast að henni,
og hún beið þess með skelfingu, hvað nú
myndi ske. Hann tók hana í fang sér og
þrýsti henni hörkufast að sér og ýtti höfði
hennar aftur á bak upp að handleggnum,
sem lá um herðar henni.
„Af því ég vildi fá þig! Af því ég sá þig
í Biskra fyrir fjórum vikum síðan, sá þér
bregða fyrir, en nægilega skýrt til þess,
að mér var ljóst, að ég vildi ná í þig —
og það sem ég vil ná í, er ég vanur að
taka. Þú lékst sjálfri þér beint í hendur
mínar, er þú lagðir út í þessa eyðimerk-
urferð þína“.
Hún lokaði augunum. Löng og mjúk
augnahárin lágu titrandi niður á bleikar
kirmarnar og byrgðu henni sýn, svo að
hún sá ekki framan í hann, en hún fann
að hann dró hana fast að sér og fann