Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Qupperneq 7

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
149
svo litlum stakkaskiptum í þá átt, að
réttlæta klerk en lítillækka Guttorm, en
hann gerði enga tilraun til þess að
hreinsa sig af þessu máli. Hann lét sig
kosninguna engu skipta, kom ekki einu
sinni til að kjósa, og enginn af hans
heimili.
Norðan undir bæjarvegg á Breiðavaði
stóð dálítill hópur manna. Voru þar sam-
an komnir fylgismenn beggja aðila.
Kappræddu þeir um prestana og líkurnar
fyrir því, hvor myndi vinna. Af fylgis-
mönnum séra Bjarna bar mest á með-
hjálparanum og Páli „sitt á hvað“. Virtust
þeir vera í meirihluta, ekki sízt vegna
yfirburða í mælsku. Töluðu oft báðir í
einu, þegar mikið lá við.
— Það væri, anda kornið, ljóta hneyksi-
ið, ef séra Jónas kæmist að, sagði með-
hjálparinn. Þetta er gersamlega trúlaus
maður. Það var bara af náð og miskunn,
að biskupinn lét hann hafa vígslu. Svo á
hann ekki bót fyrir rassinn á sér. Mér
kæmi það ekkert óvart, þó að við fengj-
um hann á sveitina og það fyrr en seinna,
— og meðhjálparinn hló dátt að þessari
fyndni sinni.
Oddviti hreppsins stóð við hlið með-
hjálparans. Hann var einn af áköfustu
fylgismönnum séra Bjarna. Vegna þess að
honum var fremur stirt um mál, bar ekki
eins mikið á honum og sumum öðrum, en
ttú fannst honum, að hann ekki geta ann-
að en lagt orð í belg. Hann ræskti sig
nokkrum sinnum. Það var vani hans áður
en hann tók til máls.
— Mér finnst nú, uh, þegar maður
skoðar þetta frá heilbrigðu sjónarmiði,
uh, og með, uh, tilliti til ástæðna sveitar-
félagsins, að það sé, uh, ekkert vit í því
að kjósa séra Jónas. Ég hefi nú ekki, uh,
hunnugleika til þess að dæma um það,
hversu mikill trúmaður hann er, en hitt
veit ég, uh, að hann er blá-skínandi fá-
tsekur og hreint enginn búmaður, svo að
fyrir þá sök eina væri, uh, uh, hreint
engin meining, að stuðla að kosningd
hans. Eins og vinur minn, Jóhannes,
sagði eða meinti, uh, uh, uh, er .nóg af
hreppsómögum hér í Breiðdal. Aftur á
móti væri, uh, uh, uh, sveitarfélaginu
ómetanlegur stuðningur að séra Bjarna.
Ég meina, uh, fjárhagslega séð.
— Skyldi hann vera eins efnaður og af
er látið? skaut einhver inn í.
Oddvitinn ræskti sig duglega áður en
hann svaraði þessu.
— Ég skal segja þér, Pétur, uh, að faðir
hans er einn af ríkustu kaupmönnum
Reykjavíkur, og séra Bjarni er einbirni.
Með fjárhagslega velferð sveitarfélagsins
fyrir augum, uh, uh, uh, hefi ég aflað
mér áreiðanlegra upplýsinga um þetta
mál. Það er því, uh, enginn vafi á því, að
hann verður fær um að bera töluvert út-
svar, ef til vill með tíð og tíma, uh, uh,
meira en séra Guðbrandur heitinn. Ég
trúi að mönnum þyki útsvörin vera nógu
há, þó að ekki sé farið að bæta við, sem
þó, uh, uh, uh, verður ekki komizt hjá, ef
við fáum ekki einhvern sterkan, uh, í
stað séra Guðbrands heitins. Með þetta
fyrir augum tel ég það, uh, uh, hrein og
bein svik við sveitarfélagið að, uh, kjósa
þenna séra Jónas.
Ræða oddvita vakti mikla hrifningu
meðal fylgismanna séra Bjarna. Páll „sitt
á hvað“ hrópaði hvað eftir annað: heyr!
En þrátt fyrir þær röksemdir, sem oddvit-
inn bar fram, virtust andstæðingar hans
ekki meðtækilegir fyrir þær. Pétur í
Brekku, bóndi af næsta bæ við Breiðavað,
varð fyrstur til andsvara.
— Þetta, með tilliti til ástæðna sveitar-
félagsins, þekkjum við of vel til þess að
það hafi nokkur áhrif lengur, sagði hann
og beindi orðum sínum sérstaklega til
oddvitans. Mér finnst, að fyrst við á ann-
að borð kjósum okkur prest, þá sé það
illa farið að hafna gáfuðum og frjáls-