Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Síða 11

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
153
ekki viðeigandi að gefa tilfinningum sín-
um lausan taum hvar og hvenær sem var.
—: Velkominn, vinur minn, og til ham-
ingju með sigurinn, sagði hún svo, og því
fylgdi koss á munninn, áður en hann gat
gert nokkra ráðstöfun, til að koma í veg
fyrir það.
— Þakka þér fyrir, góða, þakka þér fyr-
ir, góða! Svona, við skulum ekki standa
hér í allt kvöld-. Það geta einhverjir
komið.
— Ég er ein heima og mér leiddist svo
mikið; með þessum orðum klæddi hún
hann úr frakkanum, tók af honum hatt-
inn og hengdi hvort tveggja upp á snaga;
svo dró hún hann með sér inn í stofu, lét
hann setjast þar í djúpan stól og settist
svo umsvifalaust í fang hans.
Hún hét Vigdís Björnsdóttir. Var yngsta
barn séra Björns Þorsteinssonar, sem
hafði verið prestur einhverstaðar í Ár-
nessýslunni. Á efri árum hafði hann
hætt prestskap og flutt til Reykjavíkur.
Var hann dáinn fyrir tæpu ári, og kona
hans nokkru fyrr. Eftir það hafði Dísa
litla, eins og hún hafði verið kölluð að
þessu, dvalið hjá bróður sínum og konu
hans, en nú var þetta að nálgast, þetta,
sem hún kallaði æfintýrið sitt, og hún
horfði ókvíðin gegn því. Hún var léttlynd
og ekki gefin fyrir að sökkva sér niður í
-óþarfa heilabrot. Andlitið var frítt, en
ekki svipmikið, en einlægnin og hispurs-
leysið í svip hennar og fasi bætti það
upp. Hún var allvel skynug, þó að hún
hefði ekki gengið í aðra skóla en kvenna-
skólann. Þótt undarlegt mætti virðast, var
hún meira gefin fyrir búsýslustörf en
nám, og það var stærsti metnaður hennar
að vera góð húsmóðir, þegar lífið heimt-
aði það af henni.
Hún var ekki nema átta ára, þegar fað-
ir hennar flutti úr sveitinni, og síðan voru
þrettán ár. Hún þekkti þess vegna ekki
sveitalífið nema í endurminningum frá
barnsárunum. En þessar endurminningar
áttu sér sterkar rætur í vitund hennar.
Hún hafði alltaf þráð það að komast aft-
ur út í sveitina. Það var ekkert, sem batt
hana við Reykjavík. Þess vegna horfði
hún með eftirvæntingu til þeirrar stund-
ar, er hún sjálf yrði virkur þátttakandi í
æfintýrinu, sem fram undan var. Raunar
hafði hún enga hugmynd um, hvað beið
hennar, en hún var ekki ein af þeim, sem
gera sér áhyggjur út af því, sem í vænd-
um er. Með barnslegri bjartsýni vænti
hún sér alls hins bezta af framtíðinni.
Nú sat hún á hnjám unnustans og lét
móðan mása. Lagði fyrir hann miklu
fleiri spurningar en hann gat svarað. Hún
vildi vita skil á öllu, sem á einhvern hátt
snerti væntanlegt heimili hennar. Hún
fór að bollaleggja og gera áætlanir, —
barnalegar áætlanir, sem margar hverjar
áttu ekki stoð í neinum veruleika, en slíkt
verður öllum elskendum á að meira eða
minna leyti..
Tíminn leið fyrr en varði. Hjónin komu
heim. Buðu hann velkominn og óskuðu
honum til hamingju með sigurinn. Ræddu
við hann dálitla stund og fóru svo að
hátta. Það var orðið framorðið. Hann
stóð upp og sýndi á sér fararsnið. Það
kom vonbrigðasvipur á andlit hennar.
Þetta var svo stutt töf.
— Þarftu að fara alveg strax, góði?
— Það er kominn háttatími fyrir allt
heiðarlegt fólk. Það dugar ekki að vaka
svona lengi fram eftir.
— Ég ætla að koma út með þér. Við
skulum ganga stuttan spöl, áður en við
förum að sofa.
Hann gat ekki fengið sig til að neita
henni um ekki meira. Bara stuttan spöl,
og svo í rúmið. Veðrið var svo blítt og
kyrrt, — nærri því of kyrrt, því að reykj-
arsvælan lá svo þungt jdir bænum og
gerði erfitt um andardrátt.
Þau stefndu vestur bæinn. Hún stakk
20