Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Síða 13

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
155
Hann skammaðist sín niður fyrir allar
hellur, hennar vegna. Hann var alltaf á
nálum um, að nú kæmi túneigandinn
öskuvondur yfir þessum átroðningi. En
sem betur fór kom ekki neitt slíkt fyrir.
Hinum megin við túnið var auðvitað
girðing, og yfir hana urðu þau að klifra,
og þá tók við nýtt tún. Þau lentu í heilu
völundarhúsi af túnum og girðingum. Hún
hlö og gerði að gamni sínu og hann hreifst
ósjálfrátt með, þó að hann í aðra röndina
blygðaðist sín fyrir. Hann gat ekki ávítað
hana eins og hún átti þó skilið.
Loksins komust þau á veg. Þá tók hann
í taumana. Nú var nóg komið í kvöld af
svo góðu, nú færu þau heim. Það var
komið fram á nótt.
Hún lét sér það vel líka. Læddi hand-
leggnum í olnbogabót hans og gekk við
hlið hans prúð og kvenleg. Dálítið móð
enn þá eftir hlaupin, en ánægð. Þetta
hafði verið skemmtileg stund. Það var
svo leiðinlegt að vera alltaf í vissum,
þröngum skorðum. Það gerði lífið svo
grátt og hversdagslegt.
Þau staðnæmdust við húsið hennar.
Hann rétti fram höndina til kveðju.
— Góða nótt, Vigdís.
— Góða nótt, vinur minn! Án þess að
hann tæki eftir því, þrýsti hún hönd hans
fastara en venjulega. Svo varð stutt þögn.
Hann ætlaði að draga til sín hendina, en
hún tregðaðist við að sleppa.
— Liggur þér á heim? spurði hún svo
lágt. Við eigum svo margt ótalað enn þá.
Viltu — viltu ekki koma upp með mér.
Bara dálitla stund.
— Það sæmir ekki, Vigdís, sagði hann
vingjarnlega, en þó með snert af föður-
legri vandlætingu í röddinni. Við, sem
erum ekki opinberlega trúlofuð enn þá.
Það gætu einhverjir komizt að því, og þú
veizt, hvað fólki er gjarnt að tala um
slíkt.
Hann fann hitann úr hönd hennar læs-
ast um líkama sinn. Litla stund var hann
á báðum áttum. Þetta þurfti svo sem ekki
að verða til þess að varpa neinum skugga
á velsæmi þeirra, og ólíklegt var, að aðrir
kynnu að komast að því. Aðeins örsjaldan
hafði hann komið inn í svefnherbergið
hennar, og þá bara að degi til. Jú, einu
sinni seint um kvöld; þau ætluðu í leik-
húsið. Hann hafði gengið inn í grandleysi,
en hörfaði skyndilega út aftur, því að hún
stóð á miðju gólfi í undirkjólnum yztum
klæða. Stuttu seinna, þegar hún kom al-
klædd fram fyrir, stóð hann þar blóðrjóð-
ur og skömmustulegur og þorði varla að
líta upp.
Hún var að vísu í öllum íötunum núna,
en nú var nótt og, — hjartað var farið að
berjast ískyggilega hart í brjósti hans og
blóðið niðaði í æðunum við það að halda
í hendur hennar. í augum hennar brann
varhugaverð glóð, sem hann þorði ekki að
horfa í. Hann leit þess vegna undan og
fór að góna eftir mannlausri götunni.
Hann sá þess vegna ekki vonbrigðasvip-
inn, sem kom á andlit hennar, þegar hann
dró til sín hendina.
— Jæja, góði, sagði hún svo og reyndi
að láta ekki á neinu bera. Svo sneri hún
sér snögglega við og hljóp heim að hús-
inu. Staðnæmdist sem snöggvast á tröpp-
unum og veifaði til hans hendinni í
kveðjuskyni og hvarf síðan inn. Þetta
gerðist allt svo snögglega, að hann gáði
ekki að því að veifa fyrri en hún var horf-
in inn í húsið.
Svo sneri hann sér við og gekk hratt
heimleiðis, ánægður með sjálfan sig, en þó
leið honum ekki beinlínis vel. Það var
einhver undarlegur fiðringur í.blóði hans,
sem hann kannaðist ekki við.
10.
Nú komu dagar fullir af annríki.
Þau byrjuðu á því að opinbera trúlofun
sína, og í sambandi við það var rausnar-
20*