Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Page 16

158 NÝJAR KVÖLDVÖKUR
an á stólnum eins og þung byrði lægi á
herðum hans, og svipur hans lýsti þreytu
og vonleysi. En þrátt fyrir það hafði hann
enga meðaumkvun með honum. Þessar
upplýsingar ollu honum miklum vonbrigð-
um. Hann gat ekki stillt sig um að segja
með ásökunarrómi:
— Hvað átti það að þýða, að leggja út
í brask til þess eins að fara á hausinn?
Ég skil ekkert í þér, að þú skyldir vera
svo óvarkár.
— Þú mundir ekki skilja það, þó að ég
færi að skýra það fyrir þér, svaraði faðir
hans hæglátlega, hvað það var, sem kom
mér til að hætta fé mínu þannig, því að
núna skil ég ekki sjálfur, hvers vegna ég
gerði það. — En þú minnist ekkert á
þetta við mömmu þína. Ég vil gera það
sjálfur, ef illa fer. Rætist eitthvað fram
úr, þarf hún aldrei að vita neitt.
— Ég skil ekki, hvers vegna hún má
ekki vita neitt um það, hvernig komið er,
svaraði sonurinn. En þú um það. Ekki
skal ég kjafta, ef þér er illa við það. En
þetta var heimskulegt, — reglulega
asnalegt.
— Það tjáir ekki að sakast um orðinn
hlut, Bjarni minn. Ég reyni að bjarga því,
sem bjargað verður. En ég vildi ekki að
þú færir héðan með rangar hugmyndir
um efnahag minn, og gerðir þér ef til vill
einhverjar vonir í því sambandi, sem al-
drei gætu rætzt.
— Var það nokkuð meira, sem þú vildir
segja?
— Nei, Bjarni minn, nú skal ég ekki
tefja þig lengur.
— Jæja, þá fer ég. Þú átt líklega ann-
ríkt eins og ég.
— Já, ég á annríkt svaraði faðir hans
tómlega.
Séra Bjarni gekk aftur og fram um göt-
urnar á meðan hann var að jafna sig eftir
þessa frétt. Hún hafði snortið hann illa.
Honum hafði gramizt svo við föður sinn,
að hann hafði ekki eitt einasta hughreyst-
ingarorð að segja við hann. Hann hafði
sárlangað til að segja honum rækilega til
syndanna fyrir þessa endemis ráðs-
mennsku. Sólunda öllum sínum eigum í
brask. Fyrr mátti nú vera.
Það var ekki svo að skilja, að hann væri
gramur vegna þess að nú var loku fyrir
það skotið, að þaðan væri hjálpar að
vaénta. Hann var búinn að fá embætti og
ætti að geta komizt af. En preststaðan er
bara svo illa launuð, að það má heita
ómögulegt að komast í efni af því einu
saman, svo að við sé unandi. Það hafði
alltaf veitt honum svo mikið öryggi að
hafa það á tilfinningunni, að eiga ríka
foreldra. Ósjálfrátt hafði þessi tilfinning
ráðið miklu um allar hans framtíðaráætl-
anir. Hún var sú undirstaða, sem hann
hafði byggt á, og nú hafði henni verið
kippt burtu.
Tveimur dögum síðar gengu þau um
borð í strandferðaskipið, sem átti að
flytja þau norður. Allur farangurinn,
nema það, sem komst fyrir í ferðatöskum,
var kominn niður í lest. Ættingjar og
vinir hópuðust á bryggjuna til að kveðja
þau og árna þeim allra heilla. Það var
erfið og ónæðissöm stund.
En loksins var henni lokið. Skipið leysti
landfestar og skreið út á flóann. Ferðin
út í æfintýrið var hafin.
(Framhald).