Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Blaðsíða 29

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
171
sem blý, er hann tók við taumunum úr
hendi S’rírs, sem steig á bak og reið til
tjaldbúðanna til að framkvæma skipun
höfðingjans.
Honum leið afar illa. Hann vissi allt of
vel, hvað nú var fyrir höndum, og hann
varð að viðurkenna, að það væri engum
öðrum en sjálfum honum um að kenna.
Hann hafði ekkert sér til afsökunar.
Heit sín hafði hann rofið og farið að
heiman í leyfisleysi, þvert gegn ströngum
fyrirskipunum — og þetta var ærið nóg
ástæða fyrir reiði föður hans. En það
var meira en þetta, sem gera þurfti
reikningsskil fyrir, er hann kæmi til
tjalda sinna í El-Hassí.
En samt — hvað annað hefði hann get-
að gert?
Hann var að hugsa um að gera föður
sínum fulla játningu, áður en það væri of
seint. En er hann leit við, varð hann þess
var, að honum hafði hugkvæmst þetta of
seint.
Þarna kom hestur höfðingjans og fylgd-
arlið það, er hann hafði sent boð eftir.
„Drengurinn“ fleygði taumunum á hesti
sínum í hendur S’rírs og gekk hægt yfir
að hesti föður síns til að halda í ístaðið.
Það var Eblis, sem komið var með, og
hann var í jafn slæmu skapi og höfðing-
inn sjálfur. Hann var óþreyttur og tryll-
ingslegur að vanda. Rétt á eftir riðu
feðgarnir samhliða út á mánabjarta eyði-
mörkina, og fylgdarliðið á hælum þeim.
Frá bernskuárum höfðu þessar eyði-
merkurferðir með föður sínum verið
mesta og kærasta yndi ,,drengsins“. Á
þeim hafði hann lært allt það, er hann
vissi um eyðimörkina, og kynnst henni
rækilega, sem sannur sonur hennar. Hann
elskaði föður sinn og óttaðist hann og
hafði dáðst að honum frá fyrstu bernsku-
arum sínum. En á uppvaxtarárum sínum
hafði hann fjarlægst föður sinn og gengið
mjög sínar eigin götur og unað illa þeim
tálmunum og óírelsi, er honum fannst
hann eiga við að búa. En aldrei áður
hafði honum virzt reikningsskilin fyrir
syndir sínar og yfirsjónir hafa verið eins
ægilega yfirvofandi og einmitt nú. Hugur
hans var í uppnámi.
Frá flatri sandsléttunni riðu þeir nú inn
á milli hæða og hóla og komu loks yfir
vinjuna litlu, er naut vatns síns úr neð-
anjarðarlindum. Nokkur tré stóðu um-
hverfis uppsprettuna, sem vinjan dro
nafn sitt af, og þar stóðu tjöldin, sem
voru takmark þeirra og áfangastaður.
Litla tvímenningstjaldið stóð spölkorn
frá hinum, og út um hálfopnar dyr þess
féll daufur ljósbjarmi út á vinjuna.
Ahmed unga virtist hver mínútan óra
langur tími, er faðir hans hafði stöðvað
hest sinn á ásbrúninni og sat nú svip-
þungur til að sjá og horfði niður á vinjuna
litlu. Loksins gaf höfðinginn fylgdarliði
sínu merki um að vera kyrrir þar, sem
þeir voru komnir, og reið síðan hægt of-
an snarbratta brekkuna.
Er þeir komu ofan á sléttuna, tók
S’rír við hestunum og teymdi þá burt að
báli skammt frá.
Og nú, er komið var að leiðarlokum og
úrslitin fyrir höndum, brást Ahmed unga
allur kjarkur.
„Faðir minn —!“ Rödd hans var auð-
mjúk og biðjandi. En höfðinginn sneri
sér við og gaf honum merki um að þegja.
„Bíddu!“ sagði hann harðneskjulega og
gekk burt til tjaldsins. En er hann nálg-
aðist tjalddyrnar, nam hann staðar og
hlustaði, og við hlið hans stóð „drengur-
inn“, sem einnig hafði heyrt hljóð það,
er stöðvað hafði höfðingjann, og brá fyrir
angurværum svip á ungu andliti hans.
Margsinnis hafði hann heyrt þau þessar
síðustu vikur, þessi angurblíðu vögguljóð,
rauluð með þýðri en barnslegri rödd, og
hafði stundum legið, við, að þau kæmu
honum til að gleyma svikum þeim, er
22*