Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Page 32

174
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
sleppt henni, því að hún veit nokkuð, sem
ég hefi enn ekki getað togað upp úr
henni, — nokkuð, sem við þurfum að vita,
og snertir allt það, sem ég nú ætla að
segja þér“.
Faðir hans l.eit snöggt upp. „Er það
eitthvað áríðandi — eða liggur á því?“
„Já, mjög!“
„Þá ættirðu að koma með það tafar-
laust. Hitt — —“ höfðinginn bandaði
höfðinu í áttina til innra tjaldsins, — um
það getum við talað eftir á“.
„Drengurinn“ sagði nú sögu sína í
stuttu máli og aðeins í aðaldráttum, en
það varð samt höfðingjanum ærið um-
hugsunarefni. Margt af þessu kom vel
heim við það, sem hann hafði sjálfur á-
lyktað, og þóttist hann nú sjá, að hann
hefði verið á réttri leið, er hann taldi
vafalaust, að hér væru erlendir menn og
erlent vald að verki. Og heppnin sjálf,
hvílík heppni! Nú virtist „drengurinn“
hafa fundið lausn þessarar ráðgátu af
hreinni tilviljun, og þó var þetta ráðgáta,
sem honum sjálfum hafði ekki tekizt að
ráða fram úr þrátt fyrir mikla og erfiða
fyrirhöfn. „Drengurinn“ var þá ekki eins
kæringarlaus, og hann hafði haldið, um
hag og hamingju lands og þjóðar.
Höfðinginn var því eigi eins þungur a
svip og áður, er hann sneri sér við og
spurði allt í einu: „Þú hittir eflaust Mer-
cier í Touggourt og sagðir honum frá
þessu?“
„Drengurinn“ leit undan og var dálítið
órólegur. — — „Nei — ég — það voru
ýmsir meinbugir á því —“ sagði hann
slitrótt og blóðroðnaði, því að hann hafði
verið svo hygginn að nefna ekki upp-
hlaupið á Café maure, en aðeins drepið
lauslega á, hvað þar hefði skeð.
Höfðinginn spratt á fætur. „Þá verður
að senda honum boð tafarlaust!“ sagði
hann ákveðið. „Hinn minnsti dráttur get-
ur nú orðið örlagaríkur! Þú segist hafa
misst sjónar á þessum dásnotru þremenn-
ingum, áður en þú fórst frá Touggourt,
en lýsing sú, er þú hefir gefið af þeim, er
mjög mikilvæg. Þú verður nú að fara
heim aftur með mér, og svo verðum við
að ræða þetta við Saint Hubert. Hann er
þessu öllu þaulkunnugur“.
Höfðinginn stóð upp og vafði að sér
skikkjunni, en leit svo um öxl til innri
dyranna og síðan á „drenginn“.
„Þessi stúlka“, sagði hann seinlega og
hægt, „— þú segir, að hún hafi svikið þig
í hendur manna þessara, sem héldu, að
þú værir njósnari, — og að þú hafir tekið
hana til að ná þér niðri á þeim og til að
fá fleira að vita um þá. En þetta er samt
ekki nægileg skýring á veru hennar hér.
Tókstu hana aðeins í þessu skyni, eða gat
ég rétt til áðan, að hún væri frilla þín?
Ef þú minnist þess, hve ófús þú varst á
að láta mig fara með þér hingað, verð-
urðu að játa, að ágizkun mín var mjög
eðlileg, en hafi ég gert þér rangt til, er
ég fús til að biðja þig afsökunar. Meira
get ég ekki gert. En ég vil fá að vita
sannleikann, drengur! Er hún, eða er
hún ekki það, sem ég hugði hana vera?
Var það aðeins augnabliks tilhneiging,
sem þú lézt undan, eða hefirðu búið með
henni síðan?“
Ahmed ungi þagði stundarkorn, en stundi
síðan upp lágróma og slitróttri játningu
og faldi andlitið í höndum sér niður á
milli svæflanna á legubekknum.
Sem allra snöggvast brá fyrir ° hlýrri
meðaumkun í svip höfðingjans, er hann
horfði á unglinginn, sem grúfði sig niður
í svæflana, en svo var, sem honum
gremdist þessi viðkvæmnisvottur. Hann
laut niður að smáborðinu og tók vindl-
ing úr hylkinu hjá kaffibollunum.
„Hve lengi hefir þetta haldist?“ Hann
hafði nærri því lokið við vindlinginn, er
svarið kom, hikandi og í hálfum hljóðum:
„í þrjá mánuði“.