Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Blaðsíða 36

178
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Hann hafði farið frá henni í reiði og
ekki viljað trúa henni. Myndi hann aldrei
framar trúa henni og líta við henni, hann
sem þó hafði elskað hana áður og vakið
hjá henni ást þá, sem öll harðneskja hans
og ofbeldi gat eigi drepið. — Hún hrökk
allt í einu við og rak upp hljóð, er hún
heyrði fótatak og dimman málróm
skammt frá sér. — En það var aðeins
Ramadan, sem kom til að s lökkva á
lömpunum í fremra tjaldinu.
Hún var óttaslegin og bjóst við öllu
illu. Hjátrú sú, sem hún var alin upp við,
fyllti alla tilveruna af illum öndum og
djöflum. En nú hvarf hræðslan við allt
þess háttar fyrir hinum ógurlega kvíða
og ótta, sem gagntók hana alla. Hann
hafði farið frá henni, hann, sem var henn-
ar augna-yndi, ljós og líf — allt í þessum
heimi. — Og myndi hann nokkuru sinni
koma aftur til hennar? Þótt hann elskaði
hana ekki framar, gat hann þó ekki án
hennar verið, og hún hafði gert sig
ánægða með það eitt.
En gat hann þá verið án hennar núna?
Var ekki einhver önnur hérna, heima hjá
fólki hans, einhver önnur, sem hann elsk-
aði og var nú farinn til? Átti þá allt að
enda á þenna hátt, núna, þegar hefnd
hans væri fullnægt?
Hvernig ætti hún að geta lifað án hans,
sem var herra hennar og meistari. Allah,
hve ástin var þrungin sársauka — og'
kvalræðisleg.
Hún lá á gólfábreiðunni og lét sorgina
yfirbuga sig algerlega. Hann myndi aldrei
koma aftur, og þá hefði hún misst allt.
Hann var horfinn — og hún var honum
einkis virði framar.
Misst allt?
Nei, ekki allt! Einn vonarneista átti hún
enn í einveru sinni. Eina gleði í vændum,
sem hún hafði ekki árætt að segja hon-
um, Og það hafði gefið henni dularfullan
styrk í raunum hennar og baráttu. Hún
hafði oft þráð dauðann, en hún gat ekki
dáið núna, er hún bar undir hjarta barn
þess manns, sem hún unni heitara en líf-
inu í brjóstinu á sér. Barn hans — og átti
í vændum að elska það og lifa fyrir það.
En það var henni samt ekki nóg. Barn-
ið eitt fullnægði ekki þrá hennar. Það var
faðir barnsins, sem hún þráði heitast og
sárast. — Hún grét hljóðlega og grúfði
sig niður í svæfilinn, unz slokknaði á
kertunum, hverju á fætur öðru, og hún lá
alein í myrkrinu með sorg sína og þrá.
ÁTTUNDI KAFLI.
Caryll vaknaði snemma morguns og
hafði sofið lítið um nóttina, sennilega að-
eins liðugar tvær klukkustundir. Hann
hafði velt sér á báðar hliðar 1 rúminu eða
gengið um gólf, unz honum fannst, að
hann ætlaði alveg að kafna. Þá fór hann
út úr tjaldinu og ráfaði eirðarlaus fram
og aftur úti í tunglsljósinu.
Hvers konar tilfinningar voru annars að
brjótast um í honum? Var það ást, eða
var það blátt áfram afbrýðisemi? Já, það
var einmitt afbrýðisemi, sem hafði gagn-
tekið hann svo ægilega, að hann varð
skelkaður.
í sama vetfangi og hann hafði þekkt
aftur unga manninn, sem hann hafði hitt
í „Café Maure“, var sem hann sæi allt í
rauðri þoku, og hann varð að stilla sig
vel og leggja hart að sér til að geta tekið-
í brúnu höndina, sem gesturinn rétti-
honum.
í nótt hafði hann hvað eftir annað ver-
ið kominn á flugstig með að leita uppi
bróður sinn og spyrja hann um stúlkuna,
hvað hann hefði gert við hana, og hvar
hún væri nú. En hvar ætti hann að geta
fundið Ahmed í þessari miklu tjaldborg?
Hann hafði því haldið áfram rjátli sínu,
angurvær og niðurdreginn.
Unga stúlkan hafði þó verið Araba-
stúlka, og hvernig í ósköpunum gat hún