Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Side 37

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
179
þá hafa hrifið hann svo mjög? Honum
hafði eigi verið það fyllilega ljóst, er hann
gekk með henni í Touggourt, hvers konar
tilfinningar hann bæri í brjósti til henn-
ar. Honum hafði eigi verið ljóst, að þetta
var ást. Það var eigi aðeins líkamleg feg-
urð hennar, sem hafði heillað hann, held-
ur einnig hið töfrandi viðmót hennar og
framkoma öll. Hún var svo' fíngerð og
.sérkennileg, að hann hafði aldrei fyrr
orðið þess háttar var hjá nokkurri konu.
Og tilfinningar hans höfðu verið alger-
lega ójarðneskar, þangað til hann sá hana
í faðmi ræningjans, sem nú reyndist vera
bróðir hans. —
Caryll var dauðþreyttur og hallaði sér
aftur á bak og lokaði augunum. Hann
barðist við að reyna að hugsa skýrt og
rólega, en viðfangsefnin ætluðu að verða
honum ofurefli. — Var þá ást og girnd
eitt og hið sama? Var það aðeins afbrýði-
semi í garð bróðursins, sem olli því, að
hann dauðþráði litlu stúlkuna?
Er öllu var á botninn hvolft, var hún ef
til vill hvorki annað né öðru vísi en allar
hinar, sem þyrptust saman á „Café
Maure“ og þvílíkum stöðum. Það fór
hrollur um hann allan, er honum varð
hugsað til hinna óskemmtilegu dansmevja,
sem hann hafði séð þar. Hvers vegna var
hann hingað kominn, hvers vegna hafði
hann yfirleitt stigið fæti á þetta bölvaða
land?
Eigi var annað hægt að sjá, en að hér
þrifust aðeins rándýr og ræningja-þorp-
arar.
Maður gat orðið alveg örvita af því,
sem Raoul hafði sagt frá, og svo af öllu
þessu......
Þjónninn fann Caryll liggjandi á gólf-
inu með höfuðið í höndum sér. Hann
gekk til hans með teið og spurði hæglát-
lega, hvort nokkuð væri að.
— „Að? Hvað áttu við, drengur? Settu
bakkann á borðið og hafðu þig út aftur
sem allra skjótast!“
Hann iðraðist þegar þessarar óbilgirni
sinnar, er hann sá, hve felmt William
varð við. En að hann skyldi geta hagað
sér svo barnalega og heimskulega sam-
tímis.
Er hann hafði lokið úr tebollanum, kom
William inn aftur. Hann var nú enn stillt-
ari en áður og sagði í hálfum hljóðum:
„Fyrirgefið herra, það er ungur maður
fyrir utan, hann sem kom í gærkvöldi,
sem vill tala við yður“. — Pilturinn leit-
aði í huga sínum að einhverri nafnbót,
en gafst upp við það. — „Það er að segja
bróðir yðar“, sagði hann óðamála.
„Nú, jæja, biddu hann þá að koma inn“.
Caryll hreyfði sig ekki, er hinn hái pilt-
ur kom inn í tjaldið og bauð honum
„Salaam“ í dimmum og karlmannlegum
rómi.
Ahmed kom nær og bar sig bæði frjáls-
mannlega og borginmannlega og horfði
kuldalega á bróður sinn. Og Caryll fannst,
að þetta augnaráð hans hlyti að gera þá
að óvinum ævilangt.
„Afsakið, að ég kem svona snemma
morguns inn til yðar“, sagði hann, „en
þjónninn yðar sagði mér, að þér væruð
vakandi, og þá taldi ég réttast að nota
tækifærið, því að ég get sennilega ekki
hitt yður einslega að máli framar í dag.
— Má maður reykja hérna?“ sagði hann
svo allt í einu og velti vindlingi milli
langra og brúnna fingranna.
Caryll átti erfitt með að bæla niður í
sér bræðina, en benti þó á eldspýtnastokk
á borðinu og stól hinum megin.
„Getið þér talað ensku?“ spurði hann
hvatvíslega, er bróðir hans fleygði sér
kæruleysislega niður í stólinn.
Ahmed veifaði hendinni yfirlætislega
og brosti einkennilega, eins og hann
skemmti sér vel að þessu.
„Ég get það, ef ég kæri mig um það.
23*