Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Side 38

180
NÝJAít KVÖLDVÖKUR
En mér þykir nú franska skemmtilegri, ef
þér þá kunnið ekki arabisku?“
„Nei, það geri ég ekki“, svaraði Caryll
önugur.
„Það var leiðinlegt11, sagði Ahmed
hæðnislega og púaði heilmikilli reykjar-
stroku út úr sér.
Caryll var öskuvondur. Ætlaði þorpar-
inn sá ’arna, sem var uppalinn hérna í
bölvaðri eyðimörkinni, að fara að hreykja
sér hátt framan í hann, eða ætlaði hann
að reyna að erta hann og reita til reiði,
svo að hann yrði viti sínu fjær og vissi
ekki, hvað hann gerði? En hvernig sem
þessu var nú annars varið, þá skyldi þetta
fá skjótan enda.
„Ég býst ekki við, að þér séuð hingað
kominn til að rökræða við mig kosti ara-
biskrar tungu“, sagði Caryll svo napurt,
að Ahmed skipti litum,
„Nei“, svaraði hann, „ég þykist annars
vita, að yður sé fyllilega ljóst, hvers vegna
ég er hingað kominn, og ég held meira
að segja, að þér hafið búizt við mér. Það
er ýmislegt okkar á milli, sem þarf skýr-
ingar við, og til þess er ég kominn“. Hann
þagnaði og leit á Caryll rannsóknar-
augum.
„Við höfum hittzt einu sinni áður, mon-
sieur Caryll. Það var í Touggourt, og ég
vil nú gera það að uppástungu minni við
yður, hvort það væri ekki — eigum við
ekki að segja hyggilegast — af okkur báð-
um, að halda kjafti um það, sem þar
skeði, .því að þegar öllu er á botninn
hvolft, væri sennilega yður sjálfum fyrir
beztu að nefna það hvorki né minnast
þess. Það var óheppilegt, að þér skylduð
vera sjónarvottur að því, er þar fór fram,
en úr því að svo var, þá ætla ég að leyfa
mér að benda yður á, að — hm, að það
myndi aðeins gera illt verra, ef þér færuð
að segja öðrum frá þessu, sem ekkert
hefðu með það að gera. — Þarf ég að fjöl-
yrða frekar um þetta?“
Caryll sá á ný hið ógnandi leiftur í aug-
um bróður síns, eins og hann hafði séð
það í gærkvöld. Hann spratt á fætur bál-
reiður.
„Fjandinn hafi yður, bölvaður ræfill-
inn.... Þér hafið sagt meira en nóg. Og
hvað ætlið þér yður með því að reyna að
ógna mér? Haldið þér kannske, að ég'
skríði fyrir yður? Ef mér skyldi detta í
hug að þegja um hin skitnu afrek yðar í
Touggourt, þá er það sannarlega ekki
sökum þess, að ég taki nokkurt tillit til
yðar. Það verður að vera einkamál yðar,
hvaða strákapör og glæpi þær fremjið*
yður til einkaskemmtunar, en það, sem
snertir heiður ættarinnar, nær einnig til
mín. Ég er ekki kunnugur siðferðisregl-
um og venjum þessa bölvaða lands, og
kæri mig heldur ekki um að þekkja þær,
en á Englandi högum við okkur eigi svo
auðvirðilega! Skiljið þér þetta, eða þarf
ég að vera berorðari við yður?“
Ahmed hafði einnig sprottið á fætur, og
nú stóðu bræðurnir augliti til auglitis,
skjálfandi af bræði, og horfðu reiðilega
hvor á annan.
Allt í einu lét Ahmed höndina síga og
varð alveg rólegur á ný. Hann brosti kald-
hæðnislega og mælti:
„Þakka yður fyrir, ég skil þetta mjög
vel. Og úr því að við skiljum svo vel hvor
annan, er þess víst ekki þörf, að ég níðist
lengur á gestrisni yðar, enda býst ég ekki
við, að frekari nærvera mín hafi sérlega
uppörvandi áhrif á yður. Ég ætla því að
flýta mér á brott héðan. Verið þér sælir,
monsieur Caryll“.
Hann var kominn að dyrum tjaldsins,
er hann heyrði sagt lágum rómi: „Bíðið
ofurlítið“. Hann sneri sér við, og sama
tvíræða brosið lék um munn hans.
„Hvers óskið þér, monsieur?“
„Hvar er stúlkan?“
Þessi óvænta spurning hleypti afbrýði-
semi Ahmeds í bál og brand.