Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Síða 44

186
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
þar man hún einnig fyrst eftir sér. —
Heyrirðu það, Ahmed, þau voru síðast í
Marokkó. Og það var einmitt í fyrra, sem
þar varð vart við Márann Ghabah“. Saint
Hubert þagnaði sem snöggvast og leit á
höfðingjann. Síðan hélt hann áfram:
„Ég reyndi að fá hana til að segja mér
frá allra fyrstu bernskuminningum sín-
um, en hún virtist ekki minnast neins
annars en þess, að Márinn hefði alltaf
verið harður og vondur við hana. Er ég
herti að henni og bað hana að reyna að
muna eitthvað annað frá fyrstu bernsku-
árum, sagði hún, að einhvern tíma, fyrir
óralöngu, hefði einhver verið góður við
sig, klappað sér í stað þess að berja sig
og sungið við sig vögguljóð. Hún raulaði
fyrir mig hrafl af einu þessara ljóða. Það
var frakkneskt lag, en orðin voru ein-
tómt bull, blendingur úr arabisku og
frönsku, og algerlega óskiljanlegt. Hún
mundi heldur ekki, hvort það var maður
eða kona, sem kenndi henni kvæðið. Hún
segist aldrei hafa átt neina móður. Ég
reyndi að nefna nafnið Ghabah, en það
virtist ekki hafa nein áhrif á hana. Það
var eins og hún hefði aldrei heyrt það
áður. Og samt er ég alveg viss um, að
þessi litla stúlka er dóttir René Chailles.
Hún er of lík konu hans til þess, að um
tilviljun eina geti verið að ræða. Og ég
ætla að kalla hana Isabeau de Chailles,
þangað til ég get rökstutt og sannað mál
mitt. Hún var látin heita í höfuðið á
móður sinni“.
„Og getir þú ekki sannað mál þitt?“
Það var höfðinginn, sem þannig spurði.
Röddin var köld og róleg að vanda, en
Saint Hubert vissi vel, hvað að baki bjó,
„Jæja, ég reyni nú fyrst að safna sönn-
unargögnum að máli mínu. Ef til vill
tekst mér aldrei að hafa upp á þeim
manni, sem einn saman veit um leyndar-
mál ættarinnar. Og finni ég hann ekki....
Saint Hubert yppti öxlum — hver getur
þá sagt frá málalokum? En fyrst um sinn
ætla ég nú að vona og bíða... . En mundu
það, Ahmed, að þótt þú nú í svipinn hafir
áhuga fyrir stúlkunni og örlögum hennar,
þá verður samt framtíð hennar í mínum
höndum, — hvort sem hún reynist að
vera Isabeau de Chailles eða munaðar-
leysinginn úr eyðimörkinni. Saint Hubert
lagði hönd sína á herðar höfðingjans og
gekk síðan yfir að dívaninum eins og í
leiðslu, beygði sig niður yfir Díönu og
kyssti á hönd hennar, og ískaldir fingur
hennar krepptust fast utan um hönd hans.
„Raoul, heyrðu“, Díana gat varla stunið
upp orði, og tárin blikuðu í augum henn-
ar. „Þykir — þykir henni vænt um —
drenginn okkar?“
Saint Hubert varð náfölur. Hann starði
á hana. Og enn einu sinni háði hann harða
baráttu við ástríðu sína og hugsanir.
Hann rétti úr sér. Honum varð hugsað
til hinnar konunnar ungu, sem fyrir ör-
stuttri stundu hafði legið grátandi fyrir
fótum hans og spurt hann, hvort hann
vissi ekki, hvað orðið væri af Ahmed, sem
hefði skilið við hana í reiði.
„Ég þekki svo lítið hjörtu kvenna“,
sagði hann sorgbitinn ,svo að Díönu varð
nærri því hverft við. Síðan fór hann út
úr tjaldinu, og næturmyrkrið grúfði
dimmt og þungt yfir tjaldborg Ahmed
Ben Hassans.---------
— — — Sama kvöldið vörpuðu tvö
ferðamannabál rauðum bjarma út yfir
tjaldstað einn á að gizka 50 brezkar míl-
ur fyrir norðan landamæri höfðingjans.
því að hér var allt í strangri röð og reglu.
Hér voru heldur eigi áburðar-úlfaldar eða
annað það, er seinkað gæti hröðum leið-
angri. Hópur manna sat þögull umhverfis
bálin, og heyrðist hvorki tam-tam-sláttur
né hljóðpíputónar.
Fast við minna bálið sat slöngutamn-
ingamaðurinn og starði inn í logann.
Hann lygndi augum, svo að þau urðu að-