Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Side 45

NÝJAR KVÖLDVÖKUR
187
eins tvær mjóar rifur, og lék ískyggilegt
kuldabros um varir hans. Hann strauk
langri og mjórri hendi sinni nærri því
ástúðlega um hárbeittan og oddhvassan
rýting, sem lá á knjám hans og blikaði
við eldslogunum. Gamla Þjóðverjanum,
sem rölti í sífellu fram og aftur hinum
megin við bálið og gaf Máranum öðru
hvoru hornauga, virtust aðfarir hans
fremur ískyggilegar og óhugnaðslegar.
Hamingjan góða, hve heimskur hann
hafði verið, er hann kaus sér Mára þenna
til fylgdar. Og enn heimskari hafði verið,
er hann kaus von Lepel, landa sinn, úr
hópi fjölda manna, er höfðu gefið sig
fram. Annars hafði hann aldrei haldið, að
von Lepel væri annar eins ræfill, og raun
var á. Það, sem riðið hafði baggamuninn,
var þekking hans á tungu og landamær-
um og öðru fleiru hér syðra, og að hann
hafði góð meðmæli. Hvern hefði getað
grunað, að náunginn sá ’arna skyldi verða
bálskotinn í hérlendri stelpu, svo að hann
reyndist einskis nýtur! Og þetta gæti ef
til vill kollvarpað öllum hans áætlunum.
Nú var hann, Carl Röst, kominn hingað
suður í Algier til að ljúka starfi því, er
hann hafði gert sér að ævistarfi, og nú
varð hann fyrir einlægum töfum og vand-
ræðum sökum þess, að hann þurfti að
hafa nánari gætur á þessum grasasna von
Lepel, sem sá ekki sólina né neitt annað
íyrir þessari stelpu. Hlægilegt!
Allt hafði gengið eins og klukka, þang-
að til fyrir þrem mánuðum síðan.
Skýrslur þær og fyrirskipanir, sem send-
ar höfðu verið með stuttu millibili, höfðu
slltaf komið til skila, þangað til nú fyrir
skömmu. Þá höfðu orðið tvenn hlé á svar-
sendingum umboðsmannanna, og svo var
það skjalaveskið, sem rænt var í Toug-
gourt. Skjölin voru að vísu með dulmáls-
skrift ,og mátti ætla, að það væru skýrsl-
Ur verzlunar-erindreka, eins og líka var
ætlast til; en samt gat maður aldrei verið
öruggur. Heppilegast hefði því verið að
geta dulbúið sig eins og þarlendan mann
og farið burt úr Touggourt um hríð. En
það hafði hann ekki getað gert. Touggourt
var einmitt miðstöð starfs hans, og þar
átti hann að hitta umboðsmanninn, sem
fá átti dulmálsskjölin hjá honum. En hann
hafði ekki komið á tilsettum degi. Og
hvers vegna hafði hann ekki komið? Ef
til vill væri frakkneska leyndarráðið ekki
aðrir eins grasasnar, og hann hafði hald-
ið. Ef til vill höfðu þeir snuðrað upp,
hvað í gerðum væri hér í landi? — En,
nei, það var alls eigi líklegt né sennilegt.
Annars hafði hann fengið aðvörun frá
umboðsmanni nr. 7, að hann yrði að vara
sig á umferða-hrossaprangara einum og
hafa á honum nánar gætur.
En nr. 7 var nú annars náungi, sem ekki
var mikið mark takandi á. Þótt hann væri
einn hinna allra duglegustu, sem Carl
Röst hafði í sinni þjónustu, kom oft fyrir,
að samvizkusemi hans varð heldur meiri,
en góðu hófi gegndi. Og það var ætíð,
eins og að hann ætti bráðan dauðann
vísan á hverju götuhorni og vegamótum.
Carl Röst blótaði nr. 7 í sand og ösku.
Hvers vegna kom hann ekki með skýrsl-
ur sínar?
Carl Röst myndi hafa blótað enn hressi-
legar, hefði hann vitað, að nú var starfi
nr. 7 lokið fyrir fullt og allt. Hann lá
einhvers staðar langt úti á eyðimörkinni
og bein hans hvít og skinin sandverptust
með degi hverjum. Og á hauskúpu hans
var lítið gat eftir kúlu Ahmed Ben Hass-
ans.
Carl Röst var þreyttur eftir dagreiðina
og af ráfi sínu umhverfis bálið og fleygði
sér niður við hliðina á von Lepel.
„Hve lengi á þessu að halda áfram,
Hugo?“ mælti hann önugur.
Þetta var hinn daglegi inngangur að
þrætum þeirra og þjarki, síðan þeir fóru
úr Touggourt.