Nýjar kvöldvökur - 01.10.1940, Page 46

188
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Von Lepel leit upp. „Því heldur áfram,
unz ég hefi komizt að því, sem ég vil
vita“, svaraði hann.
„Sem þú vilt vita! Mér er spurn, er það
fyrir það, sem þér eru borguð laun? Fyr-
ir að eyða tíma þínum og kröftum í ást-
arævintýri? — Hefirðu gleymt, hver þú
ert og í hvaða erindum? Er þér ekki ljóst,
hvað þú skuldar fósturlandi þínu. Mein
Gott, hefði ég aðeins vitað, hvers konar
náungi þú ert, þá hefði ég sannarlega al-
drei tekið þig með mér“.
„Þú þurftir ekki að fara með mér hing-
að“, sagði von Lepel. „Ég sagði þér frá
upphafi, að fram úr þessu vildi ég ráða
sjálfur“.
„En þú veizt vel, Hugo, að nú höfum
við ekki tíma né tækifæri til að fara ein-
förum eða sinna einkamálum, hvorugur
okkar. Og ég segi þér það blátt áfram, að
nú er nóg komið. Ég vil alls ekki vita af
þessum heimskupörum þínum framar!“
„Og þessu til viðbóta —“ hann lækkaði
róminn og hvíslaði — „ég treysti alls ekki
Máranum þarna! Hann situr alltaf og
glápir á okkur, — hann fer í taugarnar á
mér... . Líttu ekki á hann undir eins. Ég
vil ekki, að hann verði þess var, að við sé-
um að tala um hann“.
Von Lepel spyrnti spreki inn í eldinn,
— Márinn er all right, ég skil ekkert í
því, að þú þykist ekki geta treyst honum.
Hann hefir einmitt sömu áhugamálin og
við báðir, — og núna í svipinn vill hann
það sama sem ég, að ná aftur stúlkunni.
Og það skal hann líka fá. Þegar ég kæri
mig ekki lengur um hana, getur hann
fengið hana aftur og gert við hana, hvað
sem hann vill. En fyrst ætla ég mér að
ná í hana“.
„Það er að segja, ef ég tek þá ekki fram
fyrir hendurnar á þér!“ sagði Röst bál-
reiður. „Þú hefir þegar farið of langt út
í þetta, Hugo. Þú vilt ná í stúlkuna aðeins
til að skemmta þér að henni, og til að
hefna þín á stráknum, sem sneri svo lag-
lega á þig. En þú veizt nú, hver hann er,
hve voldugur faðir hans er hér í landi.
Og þú teflir lífi okkar beggja í hættu með
því að ráðast inn y-fir landamæri hans.
Og allt þetta aðeins til að hanga í pilsi!
Hvað ertu annars að hugsa, maðúr!
ímyndarðu þér, að ég, sem yfirboðari þinn,
geti sætt mig við annað eins! Ég banna
þér stranglega að fara feti lengra í átt-
ina til landamæra Ahmed Ben Hassans!
Og nú veiztu það. Á morgun snúum við
aftur til Touggourt“.
Von Lepel sneri sér hvatskeytlega að
honum. — „Nei, það gerum við ekki!“
sagði hann ákveðið. — „Þú getur auðvit-
að gert, eins og þér sýnist, en ég geri það
ekki, skal ég segja þér. Og Márinn heldur
ekki, og allir fylgdarmennirnir fara með
mér; þeir fara ekki frá okkur, fyrr en við
höfum borgað þeim kaup þeirra. Nei, við
erum nú komnir of langt til þess að snúa
aftur. Kipptu að þér hendinni!“ hrópaði
hann allt í einu. „Ég hefi líka marghleypu
í vasanum. En ég get ekki séð, að það sé
neinn vinningur að skjóta hvor annan. Þú
ert nýbúinn að segja, að við höfum þörf
hvors annars. Og það verður engin veru-
leg töf að þessari lykkju á leið okkar inn
yfir landamæri höfðingjans. — Maður lif-
andi! Þú verður þó að muna, að ég er
maður með mannlegar tilfinningar, og að
það rennur blóð en ekki blek í æðum
mínum. Nú hefi ég lifað munkalífi í heilt
ár og unnið eins og galeiðuþræll. Geturðu
þá ekki verið ofurlítið skynsamur og
sanngjarn, Röst! Láttu mig fá 2—3 vikur
til eigin umráða, og síðan skal ég af öllu
kappi snúa mér aftur að starfi okkar og
striti. Eigum við að semja um það, Carl?“
(Framhald).