Nýjar kvöldvökur - 01.04.1945, Qupperneq 19

N. Kv.
SÆNSKIR HÖFÐTNGJAR
57
mikill en ekkert höfuð. Og allt leit þetta svo
iindarlega út, eins og þar væri kominn
draugur úr einhverri forndys.
Hægt og hægt nálgaðist þetta, og að lok-
um var öllu saman kastað niður á þröskuld-
inn í dyrunum. En undan bakkanum skreið
Vittiko, gulbrúnn og ljómandi af fögnuði
yfir herfangi sínu og sigurtáknum frá víg-
vellinum.
— Ég felldi engan jarl, mælti liann. —
Herfang mitt tók ég upp úr grasinu.
Birgir Brosa stóð upp úr sæti sínu og
heilsaði Vittiko.
— Það varð löng leið, sem þú hefur orðið
að fara til þess að vísa veginn, mælti hann í
gamansömum tón. — En svaraðu nú einni
alvarlegri spurningu: Hver var gesturinn?
— Til höfðingja var hann fæddur, svar-
aði Vittiko. — Allt annað eru óráðnar arátur.
En það segi ég, að meiri konung hafa þeir
aldrei séð í Noregi, og vissulega mega þeir
taka um höfuð sér tvisvar sinnum, áður en
þeir fá annan slíkan aftur. —
Damon Runyon:
Bensi barnfóstra.
Kvöld nokkurt um sjöleytið, þegar ég sit
í gildaskálanum hans Manna og raða í mig
fiskflökum, sem í mínu munni er hinn
mesti hnossgætisréttur, slapmast inn til mín
þrír dólpungar frá Brooklyn, rétt í þessari
röð: Harri Hrossi, Litli-Dóri og Spanski
Jón.
Þessir aðilar eru, satt að segja, borgarar,
sem ég kæri mig sem minnst um að hafa fé-
kigsskap við, vegna þess að oftlega heyrast
ýmsar sögur um þá, sem tæplega er hægt að
reikna þeim til tekna, jafnvel þó meira en
helmungurinn af sögnunum væri lygi. Satt
að segja heyri ég því oft fleygt, að brúnin
mundi lyftast til muna á mörgurn borgur-
um í Brooklyn, ef þeir sæu í endann á þeim
Harra Hrossa, Litla-Dóra og Spanska Jóni
alfluttum úr borginni, vegna þess að þeir
hafa þar sífellt eitthvað fyrir stafni, sem
talið er til óþæginda fyrir samfélagið, eins
og til dæmis að ræna vegfarendur, og jafn-
vel skjóta kúlu eða stinga hníf í skrokkinn
a þeim, eða þá að fleygja í menn ananasi.
jressu, sem springur við árekstur, og ýmisleg
því líkt.
Ég er í meira lagi undrandi yfir því, að
sjá þessa náunga hér á Breiðgötu, því að
það er alkunn staðreynd, að pólarnir á
Breiðgötu hafa alveg sérstaka ánægju af því
að segja slíkum fírum til vegar, svo sem líka
skiljanlegt og eðlilegt er. En nti eru jreir
staddir hér inni hjá Manna, svo að ég hallóa
glaðlega og kumpánlega til þeirra, því að
ég skal aldrei láta það sannast að ég sé
ókurteis eða ógestrisinn, jafnvel ekki þó
að Brooklyndelar eigi í hlut. Þeir koma nú
líka krókalaust að borðinu til mín og setjast
hjá mér. Litli-Dóri krækir sér strax í stærð-
ar stykki af fiskinum mínum með bláberum
putunum, en ég læt sem ég sjái það ekki, af
því að ég er þá líka einmitt að nota eina
hnífinn, sem er á borðinu.
Þarna sitja þeir allir og glápa á mig án
þess að mæla orð, og augnaráðið er þannig,
að ég fæ einhvern skaksturshroll í tauga-
kerfið. Ég kemst að þeirri niðurstöðu, að
8